Η δέσμευση της Δημόσιας Διοίκησης από τις αποφάσεις των πολιτικών και ποινικών δικαστηρίων

Με την εν λόγω διατριβή ερευνάται το ζήτημα της δέσμευσης ή μη της Δημόσιας Διοίκησης από τις αποφάσεις των πολιτικών και ποινικών δικαστηρίων, στην περίπτωση που η Διοίκηση επιλαμβάνεται μιας υπόθεσης, τα πραγματικά περιστατικά της οποίας έχουν ήδη αποτελέσει αντικείμενο δικαστικής διάγνωσης ή κρίσης εν γένει. Ειδικότερα, δεδομένης της μη ύπαρξης ρητής διάταξης, η οποία να περιγράφει κανονιστικά την ανωτέρω σχέση, ερευνάται η ύπαρξη δέσμευσης επί τη βάσει συναφών εννοιών, όπως η υποχρέωση συμμόρφωσης, το δεδικασμένο, το ερμηνευτικό δεδικασμένο, η διαπιστωτική και βεβαιωτική ενέργεια καθώς επίσης αξιοποιώντας επιχειρήματα από το χώρο των δικαιωμάτων, όπως το δικαίωμα σε δίκαιη δίκη και δικαστική προστασία, από το χώρο των γενικών αρχών δικαίου, όπως η αρχή της ασφάλειας δικαίου, της προστατευόμενης εμπιστοσύνης του διοικούμενου και της ενότητας της κρατικής εξουσίας, και από το χώρο των οργανωτικών βάσεων του πολιτεύματος, όπως η διάκριση των λειτουργιών. Ακολούθως, πραγματοποιείται μια ειδικότερη προσέγγιση ερευνώντας συγκεκριμένες περιπτώσεις σε πρακτικό επίπεδο μέσα από τη νομολογία του ΕΔΔΑ, ΔΕΕ και των εθνικών δικαστηρίων, με κριτήριο τη φύση των δικαστικών αποφάσεων. Ειδικότερα, ερευνάται ο βαθμός δέσμευσης της Δημόσιας Διοίκησης από τις αποφάσεις των πολιτικών δικαστηρίων που κρίνουν όχι μόνο επί υποθέσεων αμφισβητούμενης αλλά και επί υποθέσεων εκούσιας δικαιοδοσίας καθώς και από τις αποφάσεις που εκδίδονται στο πλαίσιο παροχής προσωρινής έννομης προστασίας. Από πλευράς δε των αποφάσεων των ποινικών δικαστηρίων -και με αφορμή κυρίως υποθέσεις τελωνειακού ή φορολογικού χαρακτήρα που παρουσιάζουν τόσο διοικητικό όσο και ποινικό σκέλος- ερευνάται η θέση της Διοίκησης υπό το πρίσμα του τεκμηρίου αθωότητας και της αρχής ne bis in idem στην αμιγώς διοικητική διαδικασία, και πιο συγκεκριμένα στη στάδιο που προηγείται της προσφυγής στη διοικητική δικαιοσύνη. Τέλος, και μέσα από την αναφορά στη θεωρία και νομολογία, διαπιστώνεται ότι, στο πλαίσιο ενός σύγχρονου κράτους δικαίου, η Δημόσια Διοίκηση δεν μπορεί να δρα κατά τρόπο που να παραβιάζει τις γενικές αρχές του διοικητικού δικαίου ή συνταγματικά κατοχυρωμένα δικαιώματα, πολλώ δε μάλλον όταν η προηγούμενη στάση της, έχει οδηγήσει σε καταδίκες της χώρας μας από το ΕΔΔΑ για παραβίαση διατάξεων της ΕΣΔΑ. Για το λόγο αυτό, προτείνονται επιχειρήματα και θεωρητικά εργαλεία που θα μπορούσαν να αποτελέσουν τη βάση για τη διαμόρφωση της στάσης της Δημόσιας Διοίκησης, σε περιπτώσεις που τα δικαστήρια πολιτικής ή ποινικής δικαιοδοσίας έχουν ήδη αποφανθεί επί των ίδιων πραγματικών περιστατικών.