Η πλατωνική διαλεκτική και η θεμελίωση της λογικής στην αρχαιότητα

Η παρούσα διατριβή αποτελεί μια διερεύνηση των πρωτότυπων πηγών και των μαρτυριών σχετικά με την θεωρία των αρχών του Πλάτωνος Ένα και αόριστη δυάδα (μέγα-μικρόν). Από κοινού οι συγκλίνουσες και οι αποκλίνουσες ερμηνευτικές σχολές του 20ου αι., αναφορικά με την δυιστική ή την μονιστική απορροή των αρχών, τείνουν στην αποδοχή μιας άγραφης διδασκαλίας, η οποία αφορά τα «τιμιώτερα» (Φαίδρος 278 d 8). Ειδικότερα στο πλαίσιο της «ανασύνθεσης» της άγραφης διδασκαλίας οι δύο αρχές μελετώνται αφ’ ενός στη μεταξύ τους συμπλοκή ως μία αρνητική ενότητα και αφ’ ετέρου στη συνεχή διέλευσή τους ως διέλευση του ίδιου του αγαθού εντός της οντολογικής και γνωσιολογικής κλίμακας, με τη μορφή της θεωρησιακής έννοιας του Αριθμού, του Λόγου και της Αναλογίας. Η προϋπόθεση της συμπλοκής αλλά και της διέλευσης των αρχών θεματοποιείται στην περιοχή της «μεσότητας» μεταξύ των δύο κόσμων του νοητού και του αισθητού. Η περιοχή της «μεσότητας» αναδεικνύει συνάμα και το πρωτείο της κατηγορίας της Σχέσης (προς τι) με την μορφή ενός «δισσού γένους», που συμπλέκει τΙς αρχές του Ενός μαζί με το μέγα και το μικρό της αορίστου Δυάδος και ούτως αποτελεί την υποκείμενη Λογική, η οποία διέπει γνωσιολογικά τόσο τα πράγματα των υπερόντων όσο και των υποόντων του Είναι. Η δε συμβολή της δεύτερης αρχής αναβαθμίζει την εικόνα του αισθητού κόσμου καθότι συνάγει εμμέσως σε έναν συσχετίζοντα Λόγο (προς τι) τα ολοσχερώς αόριστα πράγματα του κόσμου της αισθητηριακής εμπειρίας, καθιστώντας αυτά ως ένα ετέρως–Είναι, αναλογικό σύστοιχο του καθ’ εαυτό-Είναι του ανώτερου πεδίου της Νόησης.