Η σύμβαση εργασίας ορισμένου χρόνου

Αντικείμενο της διατριβής είναι η σύμβαση ορισμένου χρόνου ως «ατυπική» μορφή απασχόλησης στον ιδιωτικό τομέα υπό το πρίσμα της συμφωνίας-πλαισίου, η οποία ενσωματώθηκε στην Οδηγία 1990/70/ΕΚ. Με αφετηρία την παραδοχή ότι ο τύπος της σύμβασης εργασίας αορίστου χρόνου είναι η γενική μορφή εργασιακών σχέσεων επιχειρείται η ανάδειξη των γνωρισμάτων και της λειτουργίας της σύμβασης ορισμένου χρόνου και ιδίως η προσέγγιση της έννοιας του αντικειμενικού λόγου ως μέσου αποτροπής της κατάχρησης από την χρησιμοποίηση διαδοχικών ή μη συμβάσεων εργασίας ορισμένου χρόνου. Αναδεικνύονται τα πορίσματα της νομολογίας του ΔΕΕ αλλά και των γερμανικών δικαστηρίων, ώστε να μεταβούμε σε έναν πλήρη και αποτελεσματικό έλεγχο της συμβατικής ελευθερίας από την ελληνική νομολογία, η οποία παρουσιάζεται και σχολιάζεται εκτενώς. Εξετάζεται επίσης εν συντομία η απαγόρευση των διακρίσεων που εισάγει η ρήτρα 4 της οδηγίας και αποσαφηνίζεται η αποστολή της από την αποστολή της ρήτρας 5.