Προστασία από την προκαλούμενη από σκιαστικά νεφροπάθεια κατά την ενδαγγειακή αποκατάσταση ανευρυσμάτων κοιλιακής αορτής

Η νεφροπάθεια από σκιαστικό είναι η τρίτη, κατά σειρά συχνότητας, αιτία πρόκλησης ενδονοσοκομειακής νεφρικής ανεπάρκειας με σημαντική νοσηρότητα και θνητότητα. Η επιλογή των ασθενών που θα υποβληθούν σε κάποια απεικονιστική μέθοδο πρέπει να συμπεριλαμβάνει μεταξύ άλλων την αναγνώριση των ασθενών υψηλού κινδύνου, την επιλογή του καταλληλότερου μεταξύ διαφόρων διαθέσιμων σκευασμάτων σκιαγραφικής ουσίας αλλά και την ουσιαστική γνώση των χαρακτηριστικών του χρησιμοποιούμενου σκευάσματος. Στον αντίποδα της μεγάλης κλινικής σπουδαιότητας της νεφρικής βλάβης από τη χρήση σκιαστικών μέσων βρίσκεται η ελλιπής κατανόηση της παθογένειας της κλινικής αυτής οντότητας και η ουσιαστική αδυναμία προληπτικής, προφυλακτικής αγωγής βάσει τεκμηριωμένων πρωτοκόλλων. Η περιορισμένη ανάπτυξη μέτρων προφύλαξης βασίζεται περισσότερο σε εμπειρικά μέτρα υποστήριξης της νεφρικής λειτουργίας παρά σε τεκμηριωμένα, μέσω τυχαιοποιημένων μελετών, συμπεράσματα. Σε γενικές γραμμές απαιτούνται διπλές, τυφλές, τυχαιοποιημένες μελέτες για την εξακρίβωση του καταλληλότερου πρωτοκκόλου προστασίας το οποίο θα περιλαμβάνει τεκμηριωμένες οδηγίες για την προεγχειρητική χρήση της ενυδάτωσης, το είδος, τον τρόπο, την ποσότητα αλλά και τον χρόνο χορήγησης των κατάλληλων υγρών αλλά και συγκεκριμένων φαρμακευτικών σκευασμάτων. Ο στόχος της μελέτης είναι η συγκριτική μελέτη του ρόλου της απευθείας ενδαρτηριακής έγχυσης της μαννιτόλης, της ακετυλκυστεϊνης και της απο το στόμα χορήγησης της σιμβαστατίνης σε ιστοπαθολογικό επίπεδο. Στην παρούσα μελέτη χορηγήθηκε ενδαρτηριακά μετά από λαπαροτομία ιοπρομίδη στην υπονεφρική αορτή 24 κονίκλων Νέας Ζηλανδίας. Τα πειραματόζωα χωρίστηκαν σε τέσσερις ομάδες των έξι: στην ομάδα 1 έγινε χορήγηση ιοπρομίδης χωρίς προστασία, στην ομάδα 2 χορηγήθηκε ιοπρομίδη και μαννιτόλη, στην ομάδα 3 ιοπρομίδη και ακετυλκυστεϊνη και στην ομάδα 4 ιοπρομίδη και σιμβαστίνη από το στόμα. Οι βιοχημικές παράμετροι της νεφρικής λειτουργίας ελέγχθησαν πριν την χορήγηση σκιαστικού και σε 48ώρες και ακολούθησε ιστοπαθολογική μελέτη των νεφρικών παρασκευασμάτων. Νεφροπάθεια από σκιαστικό παρατηρήθηκε μόνο στην πρώτη ομάδα. Επιπλέον, η πρώτη ομάδα εμφάνισε στατιστικά σημαντικότερες βλάβες σε σχέση με τις υπόλοιπες ομάδες σε ότι αφορά το σπείραμα, την κενοτοπίωση των νεφρικών σωληναριακών κυττάρων, τα πρωτεινικά συσσωματώματα και τη σωληναριακή νέκρωση. Σύμφωνα με τα αποτελέσματα της μελέτης η ενδαρτηριακή έγχυση μαννιτόλης φαίνεται να είναι αποτελεσματική σε ότι αφορά την προστασία έναντι της σωληναριακής νέκρωσης. Σε γενικές γραμμές και οι τρεις νεφροπροστατευτικοί παράγοντες ασκούν νεφροπροστατευτική δράση έναντι της νεφροπάθειας από σκιαστικό παρόλο που φαίνεται ότι υπάρχουν διαφορετικοί παθοφυσιολογικοί μηχανισμοί που θα πρέπει να μελετηθούν περαιτέρω.