Αποτελέσματα της εξάλειψης των Β λεμφοκυττάρων σε ασθενείς με συστηματικό ερυθηματώδη λύκο

Σκοπός της παρούσας μελέτης ήταν ο προσδιορισμός της αποτελεσματικότητας και της ασφάλειας της θεραπείας με RTX σε ασθενείς με ΣΕΛ και αντοχή στη συμβατική θεραπεία. Συμπεριλάβαμε 34 ασθενείς και αναλύσαμε τα δεδομένα από 38 περιπτώσεις χορήγησης του RTX. Οι περιπτώσεις στις οποίες χορηγήθηκε το RTX περιλάμβαναν νεφρίτιδα λύκου (11 ασθενείς), αρθρίτιδα (7 ασθενείς), νευροψυχιατρικό ΣΕΛ (7 ασθενείς), αγγειΐτιδα (5 ασθενείς), εκδηλώσεις από το δέρμα και τους βλεννογόνους (5 ασθενείς), αιματολογικές διαταραχές (5 ασθενείς), εκδηλώσεις από τους πνεύμονες (4 ασθενείς), καθώς και σε 1 περίπτωση αυτοάνοσης ηπατίτιδας, 1 περίπτωση θρομβωτικής θρομβοπενικής πορφύρας και 1 περίπτωση αιμοφαγοκυτταρικού συνδρόμου. Όλοι οι ασθενείς είχαν πρωτεϊνουρία που κυμαινόταν από 1,000mg/24h έως 11,500 mg/24h [μέσος όρος (Μ.Ο.) ± σταθερή απόκλιση (S.D.) : 3336mg/24h ± 3120mg/24h]. Ένα μήνα μετά τη χορήγηση του RTX παρατηρήσαμε μείωση της λευκωματουρίας (Μ.Ο. ± S.D. : 1693mg/24h ± 1653mg/24h, p = 0.06). Παρόμοια εικόνα καταγράψαμε και στο εξάμηνο μετά το RTX (Μ.Ο. ± S.D. : 1550mg/24h ± 2025mg/24h, p = 0.08). Μετά την πάροδο 12 μηνών η ελάττωση της λευκωματουρίας ήταν στατιστικά σημαντική (Μ.Ο. ± S.D. : 954mg/24h ± 1062mg/24h, p = 0.01). Επίσης, μελετήσαμε τη νεφρική λειτουργία προσδιορίζοντας τις τιμές της κρεατινίνης του ορού πριν την έναρξη της θεραπείας (Μ.Ο. ± S.D. : 1.26mg/dL± 0.67mg/dL), στους 6 μήνες (1.22mg/dL ± 0.82mg/dL) και στον ένα χρόνο (1.26mg/dL ± 0.83mg/dL). Δεν υπήρξαν στατιστικά σημαντικές αλλαγές ( p > 0.05 τόσο στους 6 όσο και στους 12 μήνες). Η θεραπευτική απάντηση για τους ασθενείς με νεφρίτιδα λύκου ήταν περίπου 82%. Σχετικά με τις υπόλοιπες εκδηλώσεις η κλινική ανταπόκριση ήταν 100% για την αρθρίτιδα, την αγγειΐτιδα και τις αιματολογικές διαταραχές, 80% για τις εκδηλώσεις από το δέρμα και τους βλεννογόνους και 75% για αυτές από το πνευμονικό παρέγχυμα. Η διάρκεια παρακολούθησης των ασθενών κυμάνθηκε από 1 έως και 15 έτη. Εξάρσεις σημειώθηκαν σε 10/38 περιπτώσεις και η πρωιμότερη έξαρση σημειώθηκε μέσα σε 6 μήνες σε 4 ασθενείς. Το RTX ήταν γενικά ασφαλές και καλά ανεκτό είτε όταν χορηγήθηκε για πρώτη φορά είτε επαναλαμβανόμενα. Η μείωση της απαιτούμενης ημερήσιας δόσης των χορηγούμενων κορτικοειδών ήταν στατιστικά σημαντική τόσο στους 6 μήνες (p = 0.0002), όσο και στους 12 μήνες (p = 0.0003) μετά τη χορήγηση του RTX.