Συγκριτική επίδραση σταθερών συνδυασμών βαλσαρτάνης με υδροχλωροθειαζίδη ή με αμλοδιπίνη στη ρύθμιση της αρτηριακής πίεσης και στις μεταβολικές παραμέτρους

Εισαγωγή: Η βαλσαρτάνη, η αμλοδιπίνη και η HCTZ είναι φάρμακα τα οποία αποδεδειγμένα μειώνουν τα επίπεδα της αρτηριακής πίεσης, αλλά εμφανίζουν διαφορές όσον αφορά την επίδρασή τους σε ποικίλες μεταβολικές παραμέτρους. Σκοπός της μελέτης: Σκοπός της μελέτης ήταν να εκτιμηθεί εάν ο σταθερός συνδυασμός βαλσαρτάνης / αμλοδιπίνης (160/5 mg) υπερέχει έναντι του συνδυασμού βαλσαρτάνης / υδροχλωροθειαζίδης (160/12,5 mg)όσον αφορά τη ρύθμιση της αρτηριακής πίεσης και την επίδραση στις μεταβολικές παραμέτρους. Υλικό και μέθοδοι: Στη μελέτη συμμετείχαν 90 ασθενείς με ιδιοπαθή αρτηριακή υπέρταση, οι οποίοι τυχαιοποιήθηκαν σε βαλσαρτάνη (160 mg) και αμλοδιπίνη (5mg) (ομάδα VA) ή σε βαλσαρτάνη (160mg) και HCTZ (12,5mg) (ομάδα VH). Πριν από την έναρξη της θεραπείας, καθώς και μετά από 16 εβδομάδες αγωγής προσδιορίσθηκαν οι μεταβολικές παράμετροι στον ορό των ασθενών. Αποτελέσματα: Συνολικά 60 ασθενείς ολοκλήρωσαν τη μελέτη (30 στην ομάδα VA και 30 στην ομάδα VH). Η χορήγηση του συνδυασμού VH συνοδεύτηκε από μια μεγαλύτερη τάση μείωσης του GFR και μια στατιστικά σημαντική (p<0,05) αύξηση της νεφρικής απέκκρισης α-1 μικροσφαιρίνης έναντι της χορήγησης του συνδυασμού VA. Όσον αφορά το μεταβολισμό των υδατανθράκων, όπως αυτός εκτιμήθηκε με τον υπολογισμό της γλυκόζης ορού νηστείας, της ινσουλίνης και του δείκτη HOMA-IR, δεν παρατηρήθηκαν στατιστικά σημαντικές μεταβολές σε καμία από τις δύο ομάδες ασθενών της μελέτης. Η χορήγηση του συνδυασμού VH οδήγησε σε αύξηση των TRG νηστείας κατά 9% (p<0,05) και σε μείωση της HDL-C κατά 5% (p<0,05) με τις μεταβολές αυτές να είναι στατιστικά σημαντικές κατά τη σύγκριση με την ομάδα VA. Στους ασθενείς της ομάδας VH παρατηρήθηκε αύξηση της συγκέντρωσης της χοληστερόλης των μικρών πυκνών LDL σωματιδίων, τα οποία αποτελούν το κατεξοχήν αθηρογόνο υποκλάσμα της LDL-C, και μείωση της χοληστερόλης των μεγάλων LDL σωματιδίων, ενώ στους ασθενείς της ομάδας VA δεν παρατηρήθηκαν σημαντικές μεταβολές στα υποκλάσματα της LDL-C. Επίσης, η χορήγηση του συνδυασμού VH οδήγησε σε μείωση της χοληστερόλης των μικρών και ενδιάμεσων HDL σωματιδίων ενώ η χορήγηση του συνδυασμού VA δεν προκάλεσε σημαντικές μεταβολές στα υποκλάσματα της HDL-C. Τέλος, διαπιστώθηκε αύξηση της ενεργότητας της LpPLA2 κατά 12,6% στην ομάδα VH και μείωσή της κατά 9,9% στην ομάδα VA. Συμπέρασμα: Η χορήγηση του συνδυασμού VH σε υπερτασικούς ασθενείς προκαλεί ποικίλες μεταβολές στις μεταβολικές παραμέτρους σε σύγκριση με τη χορήγηση του συνδυασμού VA.