Η οδύσσεια του συντονισμού

Αντικείμενο του παρόντος επιστημονικού πονήματος αποτελεί η μελέτη και ανάδειξη των μηχανισμών συντονισμού και ελέγχου των δημόσιων πολιτικών στον πυρήνα της κυβέρνησης, στο αποκαλούμενο Κέντρο Διακυβέρνησης. Η μεθοδολογία που ακολουθείται βασίζεται στη συστημική και συγκριτική μέθοδο, καθώς και στην ανάλυση της τυπολογίας του συντονισμού (ιεραρχία, αγορές, δίκτυα).Έμφαση θα αποδίδεται στη μελέτη της επίδρασης της αυξημένης νομοθετικής παραγωγής στην εξασφάλιση (ή μη) της συνοχής και του συντονισμού του παραγόμενου κυβερνητικού έργου. Ως μελέτη περίπτωση αναλύεται ο τρόπος συντονισμού και εφαρμογής του ενωσιακού δικαίου στην Ελλάδα. Eπιχειρείται η σύνδεση της υπερ-νομοθέτησης και της μη ορθής εφαρμογής των ρυθμίσεων με τη δημοσιονομική επιβάρυνση, η οποία τελικά αυξάνει τα κόστη σε βάρος της κυβερνητικής συνέπειας, αλλά και της διαφάνειας. Τέλος, λαμβάνοντας υπόψη το γαλλικό και βρετανικό παράδειγμα, όπως και το στυλ διοίκησης της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, προτείνονται λύσεις για την επίτευξη καινοτόμου και λειτουργικού κυβερνητικού συντονισμού. Στα συμπεράσματα της μελέτης περιλαμβάνονται τεκμηριωμένες προτάσεις σχετικά με τη δομή και τις λειτουργίες του Ελληνικού Κέντρου Διακυβέρνησης. Προτείνεται ένα νέο, επικαιροποιημένο οργανόγραμμα, συνοδευόμενο από πλήρη ανάλυση σε σχέση με τη χρησιμότητά του. Η αξιοποίηση της επιτελικής διοίκησης, αποτελούμενης από στελέχη που διαθέτουν διυπουργικές γνώσεις και δεξιότητες, καθώς και η επεξεργασία ετήσιων επιχειρησιακών σχεδίων δράσης εκ μέρους των Υπουργείων αποτελούν τα βασικά εργαλεία που περιγράφονται με απώτερο στόχο τη βελτίωση του διυπουργικού συντονισμού και την εξασφάλιση της συνοχής του κυβερνητικού έργου.