Graphic design and modernisation in Greece, 1945-1970

Ο πρωταρχικός σκοπός αυτής της εργασίας είναι να δώσει φωνή στη σιωπηλή ιστορία της γραφιστικής στην Ελλάδα, άτυπη και μη καταγεγραμμένη τόσο στο διεθνές φόρουμ όσο και στην τοπική κοινότητα σχεδιασμού. Η μελέτη εστιάζεται στον επαγγελματικό εκσυγχρονισμό της γραφιστικής και στον ρόλο που διαδραμάτισε στην αλλαγή της ελληνικής κοινωνίας κατά την διάρκεια του εκσυγχρονισμού της. Η έρευνα υποστηρίζεται από διεπιστημονική ανάλυση εμπορικών διαφημίσεων, αφισών, φυλλαδίων και περιοδικών, καθώς και άλλου πρωτογενούς υλικού, στο ιστορικό και πολιτιστικό πλαίσιο της Αθήνας από το 1945 έως το 1970. Ο χρόνος που εξετάστηκε ήταν μια μεταβατική περίοδος στην ιστορία της Ελλάδας, με έντονα στοιχεία οικονομικού εκσυγχρονισμού μετά το Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο. Ήταν μια εποχή που, μαζί με τις ευρύτερες αλλαγές στην κοινωνική, οικονομική και πολιτική ζωή της Ελλάδας, η τεχνολογία εκτύπωσης και η επαγγελματική οργάνωση σηματοδότησαν μια νέα εποχή γραφικού σχεδιασμού, ως επαγγέλματος που διαχωρίζεται από τον ευρύτερο τομέα των «γραφικών τεχνών» και διεκδικεί την αυτονομία του στον πιο εδραιωμένο τομέα των καλών τεχνών. Τα τέσσερα κεφάλαια της διατριβής αφορούν τον εκσυγχρονισμό σε σχέση με τις υποτιθέμενες αντιθετικές έννοιες, όπως παραδοσιακό / σύγχρονο, συνέχεια / αλλαγή, κέντρο / περιφέρεια. Κύριοι τομείς έρευνας είναι: η οργάνωση του χώρου της γραφιστικής σε φορείς και ενώσεις, η γραφιστική εκπαίδευση, η διαφήμιση, καθώς επίσης και η αστικοποίηση, η ηλεκτροδότηση και η προώθηση του τουρισμού. Η παρούσα έρευνα προσφέρει μια άποψη για τους τρόπους με τους οποίους το «μοντέρνο» και η διαδικασία της νεωτερικότητας εκφράζονται στην Ελλάδα μέσω ορισμένων εφαρμογών γραφικού σχεδιασμού και των παραγόντων επιρροής της: γραφίστες, καλλιτέχνες, διαχειριστές, εκδότες, κρατικοί φορείς και ιδιωτικούς επιχειρηματίες . Η έρευνα επωφελήθηκε σημαντικά από αρκετές συνεντεύξεις με τους σχεδιαστές και τα σχετικά (με τον χώρο του σχεδιασμού) άτομα. Η παρούσα προσπάθεια έχει ένα ταπεινό στόχο: να καταστήσει δυνατή την κατανόηση της ελληνικής γραφιστικής την περίοδο που εξετάζεται, και να τονίσει την εγκυρότητα του οπτικού μέσου ως μέσο ιστορικής τεκμηρίωσης.