Ιστολογικές αλλοιώσεις του εντέρου δυσαπορρόφηση και βακτηριακή μετακίνηση σε πειραματικό μοντέλο μεγακόλου στους επίμυες

ΣΚΟΠΟΣ: Η εντεροκολίτιδα είναι η πιο σοβαρή επιπλοκή της νόσου του Hirschsprung. Παρά το γεγονός ότι έχουν προταθεί διάφορες θεωρίες η παθοφυσιολογία της δεν είναι πλήρως διευκρινισμένη. Σκοπός της διδακτορικής διατριβής είναι να καταδείξει πιθανούς παθοφυσιολογικούς μηχανισμούς με τους οποίους η αγγαγλίωση του παχέος εντέρου και η επακόλουθη εντερική στάση, μπορεί να προκαλέσει εντερική βλάβη σε απόσταση από τη στάση, σήψη και υποθρεψία. ΥΛΙΚΟ- ΜΕΘΟΔΟΣ: Για το σκοπό αυτό μελετήθηκαν συνολικά 62 επίµυες φυλής Wistar, ηλικίας 28 ημερών και βάρους 165-170 g. Τα πειραματόζωα χωρίστηκαν µε τυχαιοποιημένο τρόπο σε 4 οµάδες N (Normal), S (Sham), M20 (Megacolon20), M25 (Megacolon25). Στις ομάδες M20 (n = 23) και M25 (n = 23) προκλήθηκε χημικό μεγάκολο με υποβλεννογόνια έγχυση χλωριούχου βενζαλκόνιου 0,1% στο ορθό. Στην ομάδα S (n = 8) πραγματοποιήθηκε υποβλεννογόνια έγχυση NaCl 0,9% στο ορθό. Στην ομάδα N (n = 8) δεν έγινε καμία παρέμβαση. Την 20η και την 25η ημέρα μετά την παρέμβαση αντίστοιχα έγινε ευθανασία των πειραματόζωων και λήψη δειγμάτων ιστών και αίματος. Μελετήθηκαν και βαθμονομήθηκαν τυχόν αλλοιώσεις του τοιχώματος του λεπτού εντέρου (ειλεός). Η ταυτοποιήθηκαν μικρόβια σε έξωεντερικούς ιστούς (πνεύμονες, ήπαρ, σπλήνας, νεφρός, πνεύμονες, πάγκρεας, μεσεντέριοι λεμφαδένες και αίμα) αλλά και στο περιεχόμενο του τυφλού. Καταμετρήθηκε η αλβουμίνη, τα λευκά αιμοσφαίρια, η αιμοσφαιρίνη και τα αιμοπετάλια του αίματος. Επίσης καταγράφηκαν βιομετρικοί δείκτες (βάρος, ύψος, περίμετρος κοιλιάς), η κατανάλωση τροφής και η αποβολή κοπράνων. Όλες οι μετρήσεις έγιναν στην αρχή και στο τέλος του πειράματος. ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΑ: Στις ομάδες Μ20 και Μ25 η εντερική δομή υπέστη σταδιακά σοβαρή βλάβη (ατροφία, νέκρωση) και φλεγμονώδη διήθηση. Επίσης στις ομάδες Μ20 και Μ25 παρατηρήθηκε εντερική βακτηριακή μετακίνηση των E.coli, Enterococcus spp, Bacillus, Proteus mirabilis και Clostridium spp. Το βακτήριο E.coli απομονώθηκε σε υψηλότερη συχνότητα σε σύγκριση με άλλα βακτήρια. Το σωματικό βάρος και ύψος των πειραματοζώων των ομάδων M20 και M25 παρέμεινε σημαντικά χαμηλότερο σε σύγκριση με τις γαγγλιονικές ομάδες Ν και S στο τέλος του πειράματος. Επιπλέον τα πειραματόζωα των ομάδων Μ20 και Μ25 παρουσίασαν σημαντική αύξηση στον αριθμό των αιμοπεταλίων, των λευκών αιμοσφαιρίων όπως και των ουδετερόφιλων (NEU) και μείωση της συγκέντρωσης αιμοσφαιρίνης και της αλβουμίνης σε σύγκριση με τις ομάδες Ν και S στο τέλος του πειράματος. ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΑ: Η μελέτη μας δείχνει ότι η αγαγγλίωση τμήματος του ορθού προκαλεί βαθμιαία επιδεινούμενη βλάβη και φλεγμονή του εντερικού τοιχώματος, καταστροφή του βλεννογόνιου εντερικού φραγμού, εντερική βακτηριακή μετακίνηση, σήψη και υποθρεψία.