Η επίδραση της άσκησης στη ρύθμιση της γλυκόζης και στην αντιοξειδωτική ικανότητα του αίματος σε ασθενείς που υποβλήθηκαν σε παγκρεατεκτομή

Η εκτομή του παγκρέατος αποτελεί πάντα μια πρόκληση για τον χειρουργό, η οποία σχετίζεται με υψηλή νοσηρότητα. Ο μεταβολικός έλεγχος κατά τη διάρκεια της μετεγχειρητικής περιόδου παραμένει ένα ζήτημα που είναι μερικές φορές δύσκολο να διαχειριστεί. Η άσκηση έχει θετική επίδραση στον γλυκαιμικό έλεγχο. Σκοπός αυτής της δοκιμής ήταν να καθοριστεί αν η άσκηση έχει οφέλη για το οξειδωτικό στρες, τον έλεγχο των επιπέδων γλυκόζης καθώς και την ποιότητα ζωής. Η μελέτη ήταν μια ανοιχτή, τυχαιοποιημένη κλινική δοκιμή. Είχε καταχωρηθεί στο διεθνές τυποποιημένο μητρώο τυχαίων ελεγχόμενων δοκιμών (ISRCTN), με το αναγνωριστικό μελέτης ISRCTN1087174. Η μελέτη εγκρίθηκε από την Επιτροπή Βιοηθικής και Δεοντολογίας, Ιατρική Σχολή του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου,(ΑΜ : 166 / 29.10.2015). Οι ασθενείς επελέγησαν σύμφωνα με τα δεδομένα των ενοποιημένων κριτηρίων αναφοράς (CONSORT). Για τα αποτελέσματα χρησιμοποιήθηκαν μη παραμετρικά τεστ λόγω του χαμηλού αριθμού συμμετεχόντων. Η στατιστική ισχύς της δοκιμής υπολογίστηκε χρησιμοποιώντας το πακέτο ισχύος της στατιστικής δέσμης R. Συνολικά, 56 ασθενείς αξιολογήθηκαν ως προς την επιλεξιμότητα. Μόλις ολοκληρώθηκε η κατανομή και η παρακολούθηση, αναλύθηκαν 21 ασθενείς στην ομάδα άσκησης και 22 στην ομάδα ελέγχου. Δεν υπήρξε στατιστική διαφορά μεταξύ των δύο ομάδων (άσκησης και ελέγχου) σχετικά με τα χαρακτηριστικά της νόσου, τη νοσηρότητα ή την επίδραση της άσκησης στο οξειδωτικό στρες. Ωστόσο, ο έλεγχος της γλυκόζης και η ποιότητα ζωής ήταν ανώτερος στην ομάδα άσκησης. Τα αποτελέσματα ήταν στατιστικά σημαντικά. Η άσκηση παίζει πολύ σημαντικό ρόλο στην καθημερινή μας ζωή, η οποία γίνεται όλο και πιο αγχωτική και απαιτητική με την πάροδο των ετών. Η μελέτη μας απέδειξε ότι η άσκηση βελτιώνει την ποιότητα ζωής και τα επίπεδα της γλυκόζης μετεγχειρητικά, σε ασθενείς μετά από μείζονες επεμβάσεις που χαρακτηρίζονται από υψηλή νοσηρότητα όπως οι εκτομές του παγκρέατος. Αυτό το αποτέλεσμα μπορεί να αλλάξει τον τρόπο που αντιμετωπίζουμε και διαχειριζόμαστε αυτούς τους ασθενείς στο μέλλον.