Συμβολή στη μελέτη της μετακλασικής τραγωδίας

Η Δ.Δ. ασχολείται με δύο αποσπάσματα των οποίων κοινό σημείο αποτελεί η δυσκολία της ειδολογικής κατάταξης, της χρονολόγησης , της πατρότητας , της λειτουργίας των παρεπιγραφών, καθώς και του ρόλου του Χορού. Σκοπός της να εξετάσει τις ενίοτε αντικρουόμενες απόψεις των μελετητών και να προτείνει , ει δυνατόν, πιθανές λύσεις στα προβλήματα που ανακύπτουν. Το πρώτο απόσπασμα σχετίζεται με τον μύθο της Μήδειας. Aποδίδεται από το 1987 στο είδος του σατυρικού δράματος από τον μελετητή D.F. Sutton., επί τη βάσει του λεκτικού του αποσπάσματος, της εξέλιξης του μετακλασικού σατυρικού δράματος και της ερμηνείας της επιγραφής IGII2 2319. Η Δ.Δ. με μία διαφορετική ερμηνεία της Ληναϊκής επιγραφής αφ’ ενός αλλά και της συνύπαρξης της παρεπιγραφής ΧΟΡΟΥ με την επίσημη και τοπικά προσδιορισμένη αποστροφή στο γυναικείο χορό αφ’ ετέρου επιχειρεί να αποδείξει ότι το είδος του αποσπάσματος δεν είναι αυταπόδεικτα σατυρικό. Το δεύτερο απόσπασμα έχει ιδιαίτερα χαρακτηριστικά αν και απηχεί την γνωστή ιλιαδική σκηνή της μονομαχίας Έκτορα –Αχιλλέα. Το κείμενο είναι δραματικός διάλογος ανάμεσα στην Κασσάνδρα, τον Πρίαμο, τον Δηίφοβο και τον Χορό. Η επτάκις επανερχόμενη παρεπιγραφή ΩΔΗ εγείρει συζήτηση για το είδος του κειμένου. Η mise en page συνδέεται με την μετρική απόδοση του κειμένου. Το πρόσωπο της Κασσάνδρας δεσπόζει, καθώς με τις τηλαισθητικές του δυνάμεις περιγράφει τα διαδραματιζόμενα εκτός των τειχών της Τροίας. Αν και αυτά τα δύο αποσπάσματα δεν έχουν τίποτα κοινό prima vista, πιθανώς αποτυπώνουν την εξέλιξη της τραγωδίας σε κυνική τραγωδίας με στοιχεία burlesque το πρώτο, και σε μελόδραμα που προοιωνίζεται το είδος της όπερας, το δεύτερο.