Μεταβολές στις χολινεργικές οδούς του κατώτερου ουροποιητικού συστήματος σε ασθενείς με καλοήθη υπερπλασία προστάτη και υπερδραστήρια κύστη

ΕισαγωγήΕίναι γνωστό ότι τα συμπτώματα κατωτέρου ουροποιητικού (LUTS), η καλοήθης υπερπλασία του προστάτη (BPH) και το σύνδρομο της υπερδραστήριας κύστης (ΟΑΒ) συνδέονται αιτιολογικά, το μέγεθος της συσχέτισής τους όπως και ο μηχανισμός που τα διέπει παραμένει άγνωστο. Σε περιπτώσεις υποκυστικού κωλύματος, η ΟΑΒ θεωρείται ως αποτέλεσμα της εξωστηριακής υπερδραστηριότητας που δημιουργείται για να υπερνικηθεί η απόφραξη. Όμως πρέπει να υπάρχουν και άλλοι μηχανισμοί αφού ένα ποσοστό ανδρών με ΟΑΒ δεν έχουν υποκυστική απόφραξη, η συχνότητα της ΟΑΒ στους άνδρες αντιπαραβάλεται με τη συχνότητα στις γυναίκες και τέλος 30% των ανδρών με ΟΑΒ και ΒΡΗ θα συνεχίσουν να έχουν συμπτώματα ΟΑΒ ακόμα και μετά την άρση του κωλύματος. Σκοπός της μελέτηςΤα μελετηθεί η επίδραση των αντιχολινεργικών τόσο στον προστάτη όσο και στην κύστη ανδρών με ΒΡΗ και ΟΑΒ σε μοριακό και κλινικό επίπεδο.ΜέθοδοςΣτρατολογήσαμε άνδρες που με συμπτώματα ΟΑΒ επί εδάφους καλοήθους διόγκωσης προστάτη με τα εξής χαρακτηριστικά: Μέγεθος προστάτη >30ml, μέγιστη ροή ούρων ≥10ml/s, υπόλοιπο στη μετά ούρηση ≤100ml, τουλάχιστον 8 ουρήσεις ημερησίως με τουλάχιστον 3 επεισόδια έπειξης ανα 24ωρο με σκορ ≥3 της ερώτησης 4 του IPSS. Οι ασθενείς τυχαιοποιήθηκαν να λάβουν ταμσουλοσίνη ή συνδιασμό ταμσουλοσίνης – σολιφενακίνης για διάστημα 6 μηνών. Κατά την ένταξη και την ολοκλήρωση της μελέτης υπεβλήθηκαν σε ουροδυναμική και υπερηχογραφική μελέτη, συμπλήρωσαν ερωτηματολόγια (IPSS, OABq) και ημερολόγιο ούρησης. Μετά το πέρας των 6 μηνών τους δόθηκε η επιλογή της προστατεκτομής. Δείγματα ιστού χρησιμοποιήθηκαν για την ανοσοιστοχημική μελέτη των μουσκαρινικών (Μ1, Μ2, Μ3), αδρενεργικών (Adra 1a, Adra 1d), του ανδρογονικού και του TRPV1 υποδοχέων. Αποτελεσματα Βρέθηκε στατιστικά σημαντική διαφορά την πρωτεϊνική έκφραση του Μ3 στον προστατικό ιστό ασυμπτωματικών και συμπτωματικών ανδρών, όπως και στους άνδρες που έλαβαν συνδιαστική θεραπεία.Δεν βρέθηκε καποια διαφορά στην έκφραση του Μ2 ενώ η έκφραση του Μ1 βρέθηκε μειωμένη στους άνδρες που έλαβαν ταμσουλοσίνη. Στο κλινικό σκέλος της μελέτης βρέθηκε σημαντική μείωση του μεγέθους του προστάτη (-9.5%) των ανδρών που έλαβαν συνδιαστική αγωγή ενώ στους άνδρες που έλαβαν μονοθεραπεία με ταμσουλοσίνη παρατηρήθηκε αύξηση (+9.2%)(p<0.001). Αντίστοιχες ήταν οι μεταβολές στην ογκομέτρηση του αδενώματος (μονοθεραπεία :+17.4% έναντι συνδιαστικής θεραπείας :-12.5%, p=0.001) και στην αγγείωση του προστάτη (μονοθεραπεία:+149.3% v έναντι συνδιαστικής θεραπείας:-19.8%, p=0.001). Και οι δύο θεραπείες βελτίωσαν το σκορ του IPSS. Η ομάδα της μονοθεραπείας υπερτερεί στο σκορ ερωτημάτων κένωσης (p=0.01) σε αντίθεση με την ομάδα συνδιαστικής θεραπείας που υπερτερεί στο σκορ ερωτημάτων αποθήκευσης (p=0.024). Η κυστεομανομετρική χωρητικότητα βελτιώθηκε στην ομάδα συνδιασμού (p<0.001). Το υπόλοιπο στη μετά ούρηση αυξήθηκε στην ομάδα συνδιαστικής θεραπείας (+34.79%) ενω μειώθηκε στην ομάδα μονοθεραπείας (-17.05%) (p=0.001).ΣυμπεράσματαΤα αποτελέσματά της πιλοτικής αυτής μελέτης καταδεικνύουν τον πιθανό ρόλο των Μ3 υποδοχέων στους παθολογικούς μηχανισμούς υπεύθυνους για την ΟΑΒ σε ασθενείς με ΚΥΠ. Η σολιφενακίνη φαίνεται να έχει δράση και στον προστάτη αφού επηρεάζει το μέγεθος του αδένα και την αγγείωσή του.