Φυσική δραστηριότητα και πιθανές κινητικές δυσκολίες

Ένας από τους αναπτυξιακούς τομείς που υστερεί σημαντικά στα άτομα με αυτισμό είναι αυτός της κοινωνικής ανάπτυξης και της αυτοεκτίμησης λόγω των πιθανών κινητικών δυσκολιών. Η παρούσα διδακτορική διατριβή διερευνά την επίδραση της φυσικής δραστηριότητας και των Πιθανών Κινητικών Δυσκολιών στην Κοινωνική συμπεριφορά και Αυτοεκτίμηση ατόμων με διάγνωση στο φάσμα του Αυτισμού. Για την πραγματοποίηση του σκοπού, η παρούσα έρευνα, εφόσον εντοπίσει πανελλαδικά τα επίσημα διαγνωσμένα άτομα στο φάσμα του αυτισμού και εξακριβώσει τον τύπο του Αυτισμού, στη συνέχεια θα μελετήσει σε σχέση με τον τύπο του αυτισμού:Το επίπεδο της Φυσικής Δραστηριότητας και τους παράγοντες που επηρεάσουν αυτή. Το επίπεδο των πιθανών Κινητικών Δυσκολιών ή της πιθανής Αναπτυξιακής Διαταραχής της Συναρμογής. Την κοινωνική συμπεριφορά που διαμορφώνουν και αποκτούν τα άτομα αυτά μέσα από το παιχνίδι, την κίνηση, την άσκηση, τη φυσική δραστηριότητα, καθώς και τους παράγοντες που επηρεάζουν αυτή. Την επίδραση των δημογραφικών χαρακτηριστικών, προτίμηση χεριού, ενασχόληση με Φυσική Δραστηριότητα ενδοσχολικά ή εξωσχολικά, είδος δραστηριότητα ατομικές ή ομαδικές, προτίμηση στο είδος παιχνιδιού. Την Αυτοεκτίμηση τους και την επίδραση της φυσικής δραστηριότητας στην αυτοεκτίμηση τους. Την επίδραση της Φυσικής Δραστηριότητας στην κοινωνική συμπεριφορά του ατόμου με Αυτισμό. Την επίδραση των πιθανών κινητικών δυσκολιών στην αυτοεκτίμηση και την κοινωνική συμπεριφορά του ατόμου με αυτισμό. Η έρευνα είχε ως υποκείμενα άτομα από 3 έως 22 ετών (151 άτομα) στο φάσμα του αυτισμού. Για τη διεξαγωγή της χρησιμοποιήθηκαν τέσσερα σταθμισμένα ερωτηματολόγια για την διεξαγωγή της έρευνας: της Κοινωνικής συμπεριφοράς (The Sherrill – UVA – APE) (Sherill, 2004) , της εβδομαδιαίας φυσικής δραστηριότητας (Godin Leisure – Time Exercise Questionnaire) (Godin & Shephard, 1985) ,το Κινητικό Τεστ (Movement Assessment Battery for Children) (Henderson & Sugden, 1992) και της Αυτοεκτίμησης (Rosenberg self-esteem scale)(Rosenberg, 1965). Τα ευρήματα δείχνουν πως το συνεργατικό και το συντροφικό παιχνίδι μπορούν να επηρεάσουν θετικά την ανάπτυξη κοινωνικών συμπεριφορών στα άτομα με αυτισμό, ωστόσο δεν παρατηρήθηκε αντίστοιχη θετική επίδραση από την ενασχόληση με τη φυσική/σωματική δραστηριότητα. Από τα στοιχεία της έρευνας παρατηρήθηκε πως όσο μειωμένες είναι οι κινητικές ικανότητες των ατόμων με αυτισμό και το περιβάλλον είναι διαμορφωμένο ώστε να επιτείνει τις πιθανές κινητικές δυσκολίες, τόσο μεγαλύτερος είναι ο βαθμός της κοινωνικής δυσλειτουργίας και της σοβαρότητας της διαταραχής και αυτό φαίνεται σε δραστηριότητες καθημερινές και στο παιχνίδι.