Ο έρωτας και ο φεμινισμός στο έργο της Κικής Δημουλά

Η παρούσα διατριβή έχει στόχο να αναδείξει ερμηνευτικά το ποιητικό έργο της Κικής Δημουλά. Η ποιήτρια ανήκει στη δεύτερη μεταπολεμική γενιά Ελλήνων ποιητών , με την ποίησή της να συγκεντρώνει τα βασικά γνωρίσματα αυτής της γενιάς τόσο σε θεματικό όσο και σε γλωσσικό επίπεδο : τον έρωτα , την εσωστρέφεια, και τον υπαρξιακό προβληματισμό επενδυμένα με λόγο λιτό, καθημερινό και ειρωνικό. Η ποιήτρια κινείται στους χώρους του παρόντος και του παρελθόντος με γλωσσική – λεκτική άνεση , μετακινώντας ανοίκεια πράγματα στο χώρο των οικείων και αντιστρόφως. Μεταποιεί καταστάσεις που ανήκουν στο χώρο του υπεραισθητού , για να τις καταστήσει προσεγγίσιμες, καθημερινής χρήσεως έννοιες και πράγματα του παρόντος στο επίπεδο του συμβόλου. Η ειδολογική και θεματική κατάταξη , η παρουσίαση , η ανάλυση , ο σχολιασμός με επαγωγική μέθοδο αναδεικνύουν τις έννοιες που προκύπτουν στο έργο της , τον τρόπο με τον οποίο τις αντιλαμβάνεται η ίδια , αλλά και το πως αυτές υπάρχουν στη ζωή του κάθε ανθρώπου και το πως τον επηρεάζουν , η βαρύτητα επομένως των εννοιών καθώς και ο τρόπος γραφής τους συνδυάζονται ποιητικά , υφολογικά , νοηματικά , ψυχομετρικά και κοινωνιομετρικά. Όλα αυτά μέσα από τις ενότητες έρωτας (έρωτας της απουσίας ) , τον θάνατο, τον χρόνο, τη μνήμη και τη λήθη , τη λειτουργία του χρόνου , τις φωτογραφίες, το φθινόπωρο, τα γηρατειά , μέσα απο την παράδοση και το κοινωνικό βίωμα.