Μελέτη των ποιοτικών και ποσοτικών χαρακτηριστικών της φλεγμονώδους αντίδρασης σε αδενοκαρκινώματα παχέος εντέρου

Τα κακοήθη επιθηλιακά νεοπλάσματα του παχέος εντέρου και του ορθού αποτελούν την τρίτη συχνότερη μορφή κακοήθους νεοπλασίας ενώ είναι συνολικά η δεύτερη συχνότερη αιτία θανάτου από καρκίνο μετά τον καρκίνο του πνεύμονα. Παρά την σημαντική πρόοδο στον τομέα της προεγχειρητικής απεικόνισης, των χειρουργικών τεχνικών και της χημειοθεραπείας, περίπου το 40-50% των ασθενών παρουσιάζει υποτροπή η οποία ακολουθεί μία δυνητικά θεραπευτική παρέμβαση, υποδεικνύοντας την ανάγκη για καλύτερη σταδιοποίηση και θεραπεία.Παρότι η παρουσία λευκοκυττάρων μεταξύ των νεοπλασματικών κυττάρων έχει ήδη παρατηρηθεί από τον 19ο αιώνα, οι μοριακοί μηχανισμοί, μέσω των οποίων η φλεγμονή προάγει την ανάπτυξη του καρκίνου, είναι εν πολλοίς άγνωστοι και τα διαθέσιμα μέχρι στιγμής δεδομένα λίγα. Ο ρόλος της επίκτητης ανοσολογικής απάντησης στον έλεγχο της ανάπτυξης και της επανεμφάνισης των κακοήθων νεοπλασμάτων του ανθρώπου είναι, σε πολλές περιπτώσεις, αντιφατικός. Έχει παρατηρηθεί ότι συχνά τα κακοήθη νεοπλάσματα διηθούνται από ποικίλο αριθμό λεμφοκυττάρων, μακροφάγων ή σιτευτικών κυττάρων (μαστοκυττάρων), τα οποία σχετίζονται, σε ορισμένες μελέτες, με την πρόγνωση του καρκίνου και την πενταετή επιβίωση του ασθενούς.. Συγχρόνως, άλλες παράμετροι προστίθενται διαρκώς στους υπό μελέτη πιθανούς προγνωστικούς δείκτες. Η γενετική αστάθεια αποτελεί σταθερό χαρακτηριστικό των επιθηλιακών νεοπλασμάτων του παχέος εντέρου και του ορθού, υπό μορφή είτε της χρωμοσωμιακής, είτε της μικροδορυφορικής αστάθειας. Πρόσφατα έχει καταδειχθεί ότι, σε πρώιμες βλάβες που σχετίζονται με καρκινογένεση, υπάρχει ενεργοποίηση των μηχανισμών αναγνώρισης και επιδιόρθωσης των βλαβών του DNA και κυρίως της θραύσης και των δύο ελίκων του DNA (double strand breaks), η οποία αποτελεί την πλέον επικίνδυνη μορφή βλάβης του DNA, σχετιζόμενη με γονιδιακή αστάθεια. Παρόλο που οι μοριακοί μηχανισμοί της χρωμοσωμικής αστάθειας παραμένουν στο μεγαλύτερο μέρος τους άγνωστοι, η δημιουργία θραύσεων στη διπλή έλικα του DNA (DSBs) αποτελεί έναν από αυτούς. Τα φυσιολογικά κύτταρα έχουν τη δυνατότητα να ενεργοποιήσουν έναν πολύ καλά οργανωμένο και αποτελεσματικό μηχανισμό (DNA damage response, DDR), ο οποίος αναγνωρίζει και επιδιορθώνει τις βλάβες προκειμένου να διατηρηθεί η γονιδιακή ακεραιότητα του κυττάρου. Ο μηχανισμός αυτός έχει δειχθεί ότι ενεργοποιείται σε προκαρκινωματώδεις καταστάσεις, αποτελώντας φραγμό στη διαδικασία καρκινογένεσης.Σκοπός της παρούσας μελέτης ήταν η μελέτη των ποιοτικών και ποσοτικών χαρακτηριστικών της φλεγμονώδους αντίδρασης σε αδενοκαρκινώματα του παχέος εντέρου και η συσχέτιση των ανωτέρω με το επίπεδο ενεργοποίησης των μηχανισμών απόκρισης σε βλάβες του DNA στα νεοπλασματικά κύτταρα. Τα CD3, CD8 και CD45RO φάνηκε να έχουν προγνωστική αξία στην πενταετή επιβίωση, η χρήση δε των μετρήσεων για την εκπαίδευση ενός ANN επέτρεψε την πρόβλεψη με 73% ευαισθησία και 69% ειδικότητα, με Θετική Προγνωστική Αξία στο 70%, Αρνητική Προγνωστική του Αξία στο 72%, Ψευδώς Θετικό Ποσοστό στο 31%, Ψευδώς Αρνητικό Ποσοστό στο 27%, με Συνολική Ακρίβεια στο 71%. Από το σύνολο των δεικτών που μελετήθηκαν, οι δείκτες που σχετίζονταν με τους μηχανισμούς επιδιόρθωσης (MLH-1, MSH-2, MSH-6, PMS-2, p16) και Απόκρισης στις βλάβες του DNA (γ H2AX) δεν σχετίστηκαν με την επιβίωση και περαιτέρω μελέτη απαιτείται για την κατανόηση των πολύπλοκων σχέσεων που δημιουργούνται μεταξύ των βλαβών του DNA, των μηχανισμών επιδιόρθωσης και απόκρισης και της επαγόμενης φλεγμονώδους αντίδρασης. Τέλος, προτείναμε ένα απλό, χαμηλού κόστους και εύκολα αναπαραγώγιμο σύστημα εξατομικευμένης πρόγνωσης των ασθενών με καρκίνο παχέος εντέρου σταδίου ΙΙ και ΙΙΙ.