Οικονομετρική ανάλυση κινδύνων ευρωπαϊκών τραπεζών και ο αντίκτυπός τους στην ελληνική χρηματοπιστωτική σταθερότητα

Η κυρίαρχη προσέγγιση για την μελέτη των μακρο-χρηματοπιστωτικών σχέσεων και την ανάπτυξη μοντέλων για προσομοιώσεις ακραίων καταστάσεων χρησιμοποιεί συνήθεις οικονομετρικές τεχνικές για την σύνδεση τραπεζικών παραμέτρων κινδύνου με μακροοικονομικούς και χρηματοπιστωτικούς δείκτες. Ένα μοναδικό μοντέλο εκτιμάται βάσει ιστορικών δεδομένων και το οποίο θεωρείται ότι αντικατοπτρίζει επαρκώς τις υποκείμενες σχέσεις μεταξύ των μεταβλητών. Στην συνέχεια αυτό το μοντέλο χρησιμοποιείται για την πρόγνωση των τραπεζικών μεταβλητών κάτω από διάφορα σενάρια για τις ανεξάρτητες μεταβλητές. Εντούτοις η υπόθεση ότι η δομή των σχέσεων παραμένει σταθερή κάτω από διαφορετικές οικονομικές συνθήκες εκθέτει το όλο πλαίσιο σε σημαντικό “κίνδυνο μοντέλου”. Κάθε επιμέρους μοντέλο μπορεί να είναι ελλιπώς ορισμένο ή/και να επηρεάζεται από δομικές αλλαγές στις υποκείμενες σχέσεις μεταξύ των μεταβλητών. Το αποτέλεσμα είναι λανθασμένες προγνώσεις και εσφαλμένη εκτίμηση του κινδύνου.Η παρούσα διδακτορική διατριβή χρησιμοποιεί συνήθεις οικονομετρικές μεθόδους για την εκτίμηση επιμέρους μοντέλων πιστωτικού κινδύνου και τεχνικές συνδυασμού προβλέψεων οι οποίες σταθμίζουν προβλέψεις προερχόμενες από πολλαπλά μοντέλα ώστε να προκύψει το τελικό αποτέλεσμα.Στην εμπειρική εφαρμογή της προτεινόμενης μεθοδολογίας εξετάζονται οι περιπτώσεις των τραπεζών των EU15 χωρών και ξεχωριστά του ελληνικού τραπεζικού συστήματος. Τα αποτελέσματα καταδεικνύουν την ανεπάρκεια των επιμέρους μοντέλων να συλλάβουν επαρκώς την εξέλιξη του πιστωτικού κινδύνου και δείχνουν ότι η εξάρτηση από ένα μεμονωμένο μοντέλο μπορεί να οδηγήσει σε σημαντικά λανθασμένη εκτίμηση του κινδύνου. Αντιθέτως, ο συνδυασμός των μοντέλων παρουσιάζει καλύτερη απόδοση πρόβλεψης από διάφορα μοντέλα αναφοράς. Ιδιαίτερα σημαντικό είναι ότι αυτές οι επιδόσεις διατηρούνται ακόμα και όταν οι σχέσεις μεταξύ του πιστωτικού κινδύνου και των μακροοικονομικών μεταβλητών υπόκεινται σε δομικές αλλαγές, κάτι το οποίο η έρευνα δείχνει ότι συμβαίνει κατά την αλλαγή από κανονικές σε ακραίες δυσμενείς συνθήκες: δηλαδή ακριβώς σε εκείνες τις συνθήκες στις οποίες καλείται να λειτουργήσει μια προσομοίωση ακραίων καταστάσεων.Συνολικά, αυτή η διδακτορική διατριβή έδειξε ότι σε ένα διαρκώς μεταβαλλόμενο περιβάλλον όπου το να βρεθεί ένα κυρίαρχο μεμονωμένο μοντέλο μπορεί να είναι πολύ δύσκολο ή ίσως αδύνατο, η μέθοδος του συνδυασμού προβλέψεων/μοντέλων μπορεί να δώσει βελτιωμένα αποτελέσματα σε σχέση με την τρέχουσα προσέγγιση δημιουργώντας μοντέλα τα οποία μπορούν να περάσουν το τεστ του Keynes: να είναι περίπου σωστά, παρά ακριβώς λάθος.