Συσχέτιση του πάχους του έσω-μέσου χιτώνα των καρωτίδων με παράγοντες προφλεγμονώδους διεργασίας σε παιδιά με σακχαρώδη διαβήτη τύπου 1

Εισαγωγή: O σακχαρώδης διαβήτης τύπου 1 (ΣΔ1) είναι ένας γενικά αποδεκτός αθηρογόνος παράγοντας. Το πάχος του έσω-μέσου χιτώνα των καρωτίδων αποτελεί πρώιμο δείκτη ενδοθηλιακής βλάβης σε ασθενείς με ΣΔ1. Όμως, υπάρχουν περιορισμένες σχετικές μελέτες σε παιδιά και εφήβους με αντιφατικά αποτελέσματα. Επίσης, οι βιοχημικοί δείκτες του συστήματος OPG/RANKL, που εμπλέκονται στον οστικό μεταβολισμό, έχουν περιορισμένα μελετηθεί και ως δείκτες ενδοθηλιακής βλάβης σε ενήλικες με ΣΔ με ικανοποιητικά αποτελέσματα, ενώ δεν υπάρχει σχετική μελέτη σε παιδιά και εφήβους με ΣΔ1. Υλικά και Μέθοδοι: Συμπεριελήφθησαν στη μελέτη μας 56 παιδιά και έφηβοι με ΣΔ1 που παρακολουθούνται στο Διαβητολογικό Ιατρείο της Β’ Παιδιατρικής Πανεπιστημιακής Κλινικής του Νοσοκομείου Παίδων «Π. & Α. Κυριακού» και 28 υγιείς μάρτυρες. Οι ασθενείς και μάρτυρες της μελέτης μας υποβλήθηκαν σε υπερηχογραφική μέτρηση του CIMT, καθώς και σε ανθρωπομετρικές και εργαστηριακές μετρήσεις, που συμπεριελάμβαναν καθιερωμένους βιοχημικούς καρδιαγγειακούς δείκτες, καθώς και τις παραμέτρους OPG, RANKL. Αποτελέσματα: Οι ανθρωπομετρικές, εργαστηριακές μετρήσεις, καθώς και οι τιμές του CIMT,δε διέφεραν σημαντικά μεταξύ διαβητικών ασθενών και μαρτύρων. Όμως, οι ασθενείς με μακράς διάρκειας διαβήτη (≥7.4 years) παρουσίασαν μία τάση για υψηλότερες CIMT μετρήσεις (CMT=0.50 vs0.45 mm, p=0.086) συγκριτικά με τα υπόλοιπους διαβητικούς ασθενείς της μελέτης. Επίσης, οι ασθενείς με μικρολευκωματινουρία είχαν σημαντικά μεγαλύτερο CIMTσυγκριτικά με τους ασθενείς χωρίς μικρολευκωματινουρία (CIMT= 0.49 vs 0.44 mm, p=0.035) αντίστοιχα. Το CIMT παρουσίαζε σημαντική αρνητική συσχέτιση με την OPG (r=-0.90, p=0.036) και τον παράγοντα sRANKL (r=-0.92,p=0.024), μόνο στην ομάδα των παιδιών με ΣΔ1 και μικρολευκωματινουρία, αλλά όχι στο σύνολο των διαβητικών ασθενών. Το BMI ήταν ο μόνος παράγοντας που είχε ανεξάρτητη στατιστικά σημαντική συσχέτιση με το CIMT (β=0.418, p=0.027 σε όλα τα άτομα της μελέτης μας, β=0.604, p=0.013 στους διαβητικούς ασθενείς) και η OPG (β=–0.335, p=0.002 σε όλα τα άτομα, β=-0.360, p=0.007 στους διαβητικούς ασθενείς). O παράγοντας RANKL δε συσχετίσθηκε με καμία παράμετρο στο σύνολο των ασθενών μας, ενώ στην ομάδα ασθενών με μακρά διάρκεια διαβήτη συσχετίσθηκε με τα επίπεδα των τριγλυκεριδίων (r= 0.56, p=0.037). Από τα μοντέλα μονοπαραγοντικής γραμμικής παλινδρόμησης τουCIMT σε σχέση με διάφορους παράγοντες φαίνεται ότι σημαντικός παράγοντας συσχέτισης είναι το ΒΜΙ των παιδιών με ΣΔ1 (beta±SE: 0.008±0.003, p=0.01), καθώς και η ύπαρξη μικρολευκωματινουρίας (beta±SE: 0.049±0.021, p=0.03).Συμπεράσματα: Τα εργαστηριακά και υπερηχογραφικά ευρήματα δείχνουν την απουσία υποκλινικής αθηρωμάτωσης στα παιδιά και εφήβους με ΣΔ1 της μελέτης μας, με εξαίρεση την ομάδα με μακρά διάρκεια νόσου ή με μικρολευκωματινουρία. Οι παράγοντες OPG και RANKL ήταν επηρεασμένοι στιςο μάδες με μικρολευκωματινουρία ή αυξημένο σωματικό βάρος ή μακρά διάρκεια νόσου, δηλαδή σε παιδιά και εφήβους με ΣΔ1 που ενδεχομένως έχουν ήδη εκδηλώσεις αθηρωμάτωσης. Το σωματικό βάρος σώματος ήταν η μόνη παράμετρος που συσχετιζόταν σημαντικά με το CIMT και τα επίπεδαOPG στους ασθενείς με ΣΔ1 της μελέτης μας, γεγονός που υποδηλώνει τη συμβολή του αυξημένου σωματικού βάρους στην εμφάνιση ενδοθηλιακής βλάβης νωρίς στην πορεία του νεανικού διαβήτη.