Η επίδραση της θεραπείας καταστολής με θυροξίνη στην ογκομετρική οστική πυκνότητα και την οστική γεωμετρία σε γυναίκες με διαφοροποιημένο καρκίνο του θυρεοειδούς αδένα

Ο διαφοροποιημένος καρκίνος του θυρεοειδούς (ΔΚΘ) αποτελεί την συχνότερη μορφή (90%%) του καρκίνου του θυρεοειδή, ενώ η βέλτιστη πρόγνωση του, επιτρέπει στους ασθενείς να έχουν μακρό χρόνο επιβίωσης υπό συνθήκες υποκλινικού υπερθυρεοειδισμού.Μετά την αρχική θεραπεία, χορηγείται θυροξίνη σε δόσεις καταστολής της TSH όλους τους ασθενείς αναστέλλοντας την υποτροπή της νόσου. Εντούτοις, η θεραπεία καταστολής της TSH έχει συνδεθεί με δυσμενείς παρενέργειες στην οστική πυκνότητα μόνο στις μετεμμηνοπαυσιακές γυναίκες. Η διπλής ενέργειας απορροφησιομετρία (DXA) αποτελεί, μέχρι στιγμής, την εξέταση εκλογής για τον προσδιορισμό της οστικής πυκνότητας, αλλά δεν προσφέρει ξεχωριστές πληροφορίες για την πυκνότητα του κάθε τμήματος του οστού.Τα τελευταία 20 έτη έχει αναδειχθεί η περιφερική ποσοτική αξονική τομογραφία (pQCT) η οποία προσφέρει πολλαπλές δυνατότητες διερεύνησης της μηχανικής των οστών. Σκοπός της μελέτης ήταν να εξετάσει την επίδραση της θεραπείας καταστολής της TSH στην σκελετική ακεραιότητα με την χρήση της pQCT στην κερκίδα και την κνήμη σε γυναίκες προεμμηνοπαυσιακές και μετεμμηνοπαυσιακές με ΔΚΘ και ομάδα ελέγχου.Συμμετείχαν 80 γυναίκες με ΔΚΘ και 89 μάρτυρες. Πραγματοποιήθηκε pQCT σε κνήμη και κερκίδα, DXA στο ισχίο και την σπονδυλική στήλη, καθώς ληφθήκαν δείγματα για ασβεστιοτρόπες ορμόνες και οστικούς δείκτες.Δεν παρατηρήθηκε καμία διαφορά σε ότι αφορά την οστική πυκνότητα με την μέθοδο DXA, ενώ σύμφωνα με τα αποτελέσματα της pQCT η θεραπεία καταστολής με θυροξίνη οδηγεί σε σημαντική ελάττωση του σπογγώδους οστού μόνο στις ΜΤΕΜ και κυρίως στα σημεία μη άσκησης βάρους, όπως είναι η κερκίδα. Η απουσία ελάττωσης στο άπω τμήμας της κνήμης πιθανόν υποδεικνύει ότι η μηχανική φόρτιση προστατεύει, μέχρι ενός σημείου, από την οστική απώλεια, εύρημα το οποίο έχει επίσης παρατηρηθεί σε νοσήματα με υψηλό ρυθμό οστικής εναλλαγής. Η σημαντική αρνητική συσχέτιση της CTX του ορού με την vBMD και την BMC της σπογγώδους μοίρας, σε συνδυασμό με την αυξημένη ενδοοστική περίμετρο στην κερκίδα, σημαίνουν ότι η θεραπεία καταστολής της TSH πιθανόν οδηγεί σε αυξημένη ενδοοστική απορρόφηση και αντικατάσταση του φλοιώδους οστού από σπογγώδες με σημαντική ελάττωση του πάχους του φλοιού. Στις ΠΡΕΜ με ΔΚΘ το πάχος του φλοιού της κερκίδας ήταν μεγαλύτερο, ένα μη αναμενόμενο εύρημα. Εφόσον το μεγαλύτερο πάχος του φλοιού της κερκίδας έχει καταγραφεί σε αρρώστους με υποπαραθυρεοειδισμό, είναι πιθανόν το μεγαλύτερο πάχος του φλοιού σε αυτήν την ομάδα να οφείλεται στον «σχετικό υποπαραθυρεοειδισμό» μετά την θυρεοειδεκτομή.Με βάση το γεγονός ότι ο ΔΚΘ είναι μία χρόνια νόσος και οι επιζήσαντες από αυτόν είναι ένας αυξανόμενος πληθυσμός, ο προσδιορισμός των βεβλαμένων σκελετικών θέσεων και η πρόληψη έναντι της οστικής απώλειας γίνονται κρίσιμα για την βελτίωση της ποιότητας ζωής.