Προγνωστική εκτίμηση γονοτυπικών και φαινοτυπικών παραμέτρων του υποδοχέα του επιδερμικού αυξητικού παράγοντα στον τριπλά αρνητικό καρκίνο του μαστού

Οι αλλαγές του υποδοχέα του επιδερμικού αυξητικού παράγοντα (EGFR) έχουν εμπλακεί στην παθογένεια του τριπλά αρνητικού καρκίνου του μαστού (ΤΑΚΜ) αλλά η επίπτωσή τους στην πρόγνωση και ως εκ τούτου, η δυνατότητα να αποτελέσουν στόχο φαρμάκων, παραμένει διφορούμενη. Στην παρούσα μελέτη, διερευνήθηκαν οι αλλαγές του EGFR σε διαφορετικά μοριακά επίπεδα και εκτιμήθηκε η προγνωστική τους επίπτωση σε ασθενείς με εγχειρήσιμο ΤΑΚΜ οι οποίες θεραπεύτηκαν με συμπληρωματική χημειοθεραπεία που βασίστηκε στην ανθρακυκλίνη. Πιο αναλυτικά, εκτιμήθηκε η προγνωστική επίπτωση της κατάστασης του γονιδίου του EGFR με τη μέθοδο του φθορίζοντα in situ υβριδισμού (FISH), οι μεταλλάξεις κωδικοποίησης στο γονίδιο του EGFR με αλληλούχιση του γονιδίου χρησιμοποιώντας την τεχνολογία Sanger και την αλληλούχιση της νέας γενιάς (NGS), τα σχετικά επίπεδα του αγγελιοφόρου RNA (mRNA) του EGFR με τη μέθοδο της qPCR (άνω τεταρτημόριο) και η ανοσοϊστοχημική έκφραση της πρωτεΐνης του EGFR και της p53, σε 352 κεντρικά επιβεβαιωμένα καρκινώματα από ίσο αριθμό ασθενών με ΤΑΚΜ. Περίπου 53.5% των καρκινωμάτων εξέφραζαν την πρωτεΐνη EGFR, 59.3% την p53 και 35.9% και τις δυο πρωτεΐνες, ενώ 4.1% εμφάνιζε γονιδιακή ενίσχυση του EGFR και 4.4% έφερε μεταλλάξεις στο γονίδιο του. Οι μεταλλάξεις εντοπίζονταν εκτός της περιοχής του τμήματος της κινάσης που αποτελεί στόχο φαρμάκων και παρουσιάζονταν σε χαμηλές συχνότητες. Η ενίσχυση και οι μεταλλάξεις συνυπήρχαν σε μια μόνον περίπτωση ενός διαυγοκυτταρικού καρκινώματος του μαστού πλούσιου σε γλυκογόνο (glycogen-rich clear cell breast carcinoma). Τα αντίγραφα του EGFR και του CEN7 ήταν περισσότερα στους όγκους μεγαλύτερης ηλικίας ασθενών (p = 0.002 και p = 0.003, αντίστοιχα). Οι ασθενείς με όγκους που εμφάνιζαν ενίσχυση (n = 11) παρουσίαζαν εξαιρετικά καλή πρόγνωση (0 υποτροπές και θάνατοι). Από την πολυπαραγοντική ανάλυση διαπιστώθηκε ότι τα υψηλά αντίγραφα του EGFR προσέδιδαν σημαντικά καλύτερο διάστημα ελεύθερο νόσου (DFS) (HR = 0.57, 95% CI 0.36-0.90, Wald's p = 0.017) και τα υψηλά αντίγραφα του CEN7 σημαντικά ευνοϊκότερη συνολική επιβίωση (HR = 0.49, 95% CI=0.29-0.83, Wald's p = 0.008). Οι ασθενείς με EGFR- / p53+ και EGFR+ / p53- καρκινώματα παρουσίαζαν σημαντικά υψηλότερο κίνδυνο εμφάνισης υποτροπής από τις ασθενείς με EGFR- / p53- και EGFR+ / p53+ καρκινώματα (HR = 1.73, 95% CI=1.12-2.67, Wald's p = 0.013). Οι μεταλλάξεις και η ενίσχυση του γονιδίου του EGFR είναι σπάνιες στον ΤΑΚΜ, με τις πρώτες χωρίς εμφανή κλινική σημασία. Οι "υποκατάστατοι" δείκτες των χρωμοσωμικών αλλαγών που σχετίζονται με τον EGFR και ο συνδυασμός του ανοσοφαινότυπου EGFR / p53 φαίνεται να σχετίζονται με ευνοϊκότερη πρόγνωση στις ασθενείς με εγχειρήσιμο ΤΑΚΜ οι οποίες έλαβαν την καθιερωμένη συμπληρωματική χημειοθεραπεία.