Επίδραση της αντιυπερτασικής αγωγής με αναστολείς ασβεστίου στη λειτουργικότητα του αγγειακού ενδοθηλίου

ΕΙΣΑΓΩΓΗ: Το αγγειακό ενδοθήλιο παίζει σημαντικό ρόλο στη ρύθμιση τουαρτηριακού τόνου και στην αγγειακή αναδιαμόρφωση εκκρίνοντας τοπικάδραστικούς παράγοντες με αυξητικές ρυθμιστικές ιδιότητες σαν αποτέλεσμα τηςαύξησης του ενδοκυττάριου ασβεστίου. Συμμετέχει επίσης, στον έλεγχο τηςαιμόστασης. Τα ενδοθηλιακά κύτταρα εκκρίνουν αγγειοσυσπαστικές ουσίες, όπως ηεδοθηλίνη 1 (ΕΤ-1) και η θρομβοξάνη Α2 (ΤxΑ2), τα λευκοτριένια (LTs), οι ελεύθερεςρίζες οξυγόνου (ΕΡΟ) και αγγειοδιασταλτικές όπως η προστακυκλίνη (PGI2).Εκκρίνουν ακόμα αυξητικούς παράγοντές όπως ο βασικός αυξητικός παράγονταςτων ινοβλαστών (bFGF) καθώς και παράγοντες που ελέγχουν την αιμόσταση όπως οπαράγοντας Von Willebran (νWf) και ο αναστολέας 1 του ενεργοποιητή τουπλασμινογόνου (ΡΑΙ-1).ΣΚΟΠΟΣ-ΥΛΙΚΟ-ΜΕΘΟΔΟΣ: : Με σκοπό την αξιολόγηση της λειτουργικής καιαιμοστατικής δραστηριότητας του αγγειακού ενδοθηλίου μετά από χορήγησηδιυδροπυριδινών μετρήθηκαν τα επίπεδα πλάσματος των ανωτέρω παραγόντων σε35 ασθενείς πριν και μετά από εξάμηνη μονοθεραπεία με ισραδιπίνη SRO 5 mg (20ασθενείς) και λασιδιπίνη 4mg (15 ασθενείς) συγκριτικά με 42 υγιείς μάρτυρες. ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΑ: Πριν τη φαρμακευτική αγωγή οι υπερτασικοί είχανυψηλότερες τιμές ΕΤ-1, bFGF, και LTB4 (8.2 έναντι 6.1 pmol/L, p<0.00001), (9.7έναντι 1.7 pg/ml, p=0.002) και (163 έναντι 146 pg/ml, p<0.002) αντίστοιχα,χαμηλότερες τιμές TxB2 (147 έναντι 230 pg/ml, p<0.00001) και τιμές 6-Keto-PGF1a,ΕΡΟ, LTC4D4E4, vWf, και PAI στα ίδια επίπεδα με εκείνα των μαρτύρων (p=NS). Η αγωγή με διϋδροπυριδίνες ομαλοποίησε την αρτηριακή πίεση (162/104 σε 131/88mmHg, p<0.0001), μειώνοντας τη μάζα της αριστερής κοιλίας (135 σε 119 g/m2,p<0.0001) χωρίς αξιόλογη ταχυκαρδία. Οι τιμές της ΕΤ 1 μειώθηκαν στο σύνολο τωνασθενών (από 8.2 σε 6.8 pmol/L, p<0.00001), περισσότερο (p=0.01) στους ασθενείςπου έλαβαν λασιδιπίνη (από 8.9 σε 6.9 pmol/L, p<0.00001) παρά ισραδιπίνη (από7.7 σε 6.7 pmol/L, p=0.0006).Τα επίπεδα πλάσματος του bFGF ομαλοποιήθηκανμετά την αγώγή φτάνοντας εκείνα των μαρτύρων (1.5 pg/ml, p=0.002). Η TxB2αυξήθηκε στο σύνολο των υπερτασικών (από 147 σε 209 pg/ml, p<0.00001) καισχετικά περισσότερο στην ομάδα της λασιδιπίνης (από 144 σε 227 pg/ml, p=0.0004και από 150 σε 195 pg/ml, p=0.002) ενώ, η 6-Keto-PGF1a, οι ΕΡΟ, ο vWf, και το PAIδεν μεταβλήθηκαν αξιόλογα (p=NS). Η αγωγή με λασιδιπίνη μείωσε τα επίπαδα τωνLTB4 στους υπερτασικούς (από 166 σε 155 pg/ml, p=0.04), ενώ η αγωγή μεισραδιπίνη μείωσε τα επίπεδα των LTC4D4E4 (από 88 σε 75 pg/ml, p=0.03). Ακόμα,ο βαθμός μείωσης της ΕΤ-1 ήταν ανεξάρτητος από το βαθμό μείωσης τόσο τηςδιαστολικής όσο και της συστολικής αρτηριακής πίεσης ή της μάζας της αριστερήςκοιλίας, ενώ σχετιζόταν με την πτώση των ολικών περιφερικών αντιστάσεων (r=-0.51, p<0.05) και τα αυξημένα επίπεδα της ΤxΒ2 ( r=0.60, p<0.05).ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΑ: Συμπεραίνεται λοιπόν ότι η αντιυπερτασική αγωγή μεδιυδροπυριδίνες ομαλοποιώντας την αρτηριακή πίεση και τα επίπεδα τωναγγειοδραστικών και αυξητικών παραγόντων που εκκρίνονται από το αγγειακόενδοθήλιο, βελτιώνει σημαντικά τη λειτουργικότητα του ενώ παράλληλα μειώνει τονκίνδυνο για αθηροσκλήρυνση και στεφανιαία νόσο.