Νέοι παθογενετικοί στόχοι για την κατανόηση του ρόλου της απόπτωσης στα αυτοάνοσα νοσήματα

Στόχος της παρούσας διατριβής ήταν η μελέτη της ικανότητας για φαγοκυττάρωση τωνμακροφάγων ασθενών με σύνδρομο Sjogren, αποπτωτικών και νεκρωτικών κυττάρων.Χρησιμοποιήθηκαν κύτταρα Jurkat στα οποία επήχθη απόπτωση μέσω UVB ακτινοβόλησηςπροκειμένου να μελετηθεί η φαγοκυττάρωση των αποπτωτικών κυττάρων (ΑΠΚ-φαγοκυττάρωση) καθώς και περιφερικά μονοπύρηνα υγιούς ατόμου, στα οποία επάχθηκενέκρωση μέσω θερμότητας, για τη μελέτη της φαγοκυττάρωσης νεκρωτικού υλικού. Ηφαγοκυττάρωση μελετήθηκε τόσο σε φαγοκύτταρα ολικού αίματος όσο και σεδιαφοροποιημένα από μονοπύρηνα, μακροφάγα. Παρατηρήθηκε μειωμένη ΑΠΚ-φαγοκυττάρωση από τα φαγοκύτταρα των ασθενών με σ Sjogren και ΣΕΛ σε σύγκριση μεαυτά των υγιών δοτών ή των ασθενών με ρευματοειδή αρθρίτιδα (ΡΑ). Η μειωμένη αυτήΑΠΚ-φαγοκυττάρωση αποδόθηκε τόσο σε ανασταλτική δράση IgG αντισωμάτων όσο και σεέλλειψη οψονινοποιητικών παραγόντων στους ορού των ασθενών. Από την άλλη μεριάπαρατηρήθηκε αυξημένη φαγοκυττάρωση νεκρωτικού υλικού (SNEC-φαγοκυττάρωση) απότα φαγοκύτταρα των ασθενών με σ Sjogren ή ΣΕΛ. αυτή συσχετίστηκε με αυξημένη επίπτωσηαντισωμάτων anti-Ro, anti-histone και anti-chromatin στους ορούς που είχαν την ικανότητανα επάγουν SNEC-φαγοκυττάρωση αλλά και με μειωμένη ενργότητα του ενζύμου DNase-Iστους ορούς αυτούς.Συμπερασματικά, φαίνεται ότι στο σ Sjogren όπως και στο ΣΕΛ υπάρχει μειωμένη αποκομιδήτων αποπτωτικών κυττάρων η οποία πιθανότατα οδηγεί σε αυξημένες ποσότητες νεκρωτικούυλικού, το οποίο φαγοκυτταρώνεται από τα φαγοκύτταρα των ασθενών δεδομένης τηςμειωμένης δραστικότητας της DNase-I και της παρουσίας αυτοαντισωμάτων.