Από τα κάτω δραστηριοποίηση και έξοδος από την οριακότητα

Η ανά χείρας διατριβή φιλοδοξεί να προσθέσει ένα ακόμα κομμάτι στην ευρύτερη ανθρωπολογική προσέγγιση και κατανόηση του, κατά τ' άλλα, πολύπλοκου Κυπριακού Προβλήματος. Εστιάζοντας στον κυπριακό διαχωρισμό, και στα όρια που αυτός δημιουργεί, η διατριβή εξετάζει στους τρόπους με τους οποίους τα κοινωνικά υποκείμενα προσπαθούν να αντεπεξέλθουν στους επίσημους περιορισμούς. Περιορισμοί κοινωνικοί, πολιτικοί και γεωγραφικοί, που, όμως, εκφράζονται, επίσης, ως περιορισμοί στην ανάπτυξη της φαντασίας για ένα διαφορετικό αύριο.Το πεδίο στο οποίο επικεντρώνεται η μελέτη είναι η εντός των τειχών Λευκωσία, μια περιοχή όπου ο διαχωρισμός εμφανίζεται τόσο έντονος, όσο σχεδόν πουθενά αλλού στο νησί. Σε αυτό το πεδίο, παρουσιάζεται μια εθνογραφική καταγραφή της εμφάνισης και ανάπτυξης πολιτικής και πολιτιστικής δραστηριοποίησης που προέρχεται από τα κάτω, αλλά ευδοκιμεί ανάμεσα στην οριακότητα και την περιθωριακότητα της εντός των τειχών πόλης. Με άλλα λόγια, η διατριβή προσφέρει μια εθνογραφική μελέτη ομάδων και ατόμων της πόλης, που, καθώς επιχειρούν να δραστηριοποιηθούν εκτός των προκαθορισμένων χωρικών και συμβολικών ορίων που τίθενται από τα πάνω, μας προσκαλούν να δώσουμε προσοχή σε μια 'άλλη' γεωγραφία της πόλης και μια διαφορετική γεωγραφία του διαχωρισμού, και των διαχωρισμών, όπου στις ρωγμές της πραγματικότητας και της υλικότητας της πόλης αναπτύσσεται από τα κάτω η φαντασία για ένα άλλο μέλλον. Παράλληλα, όμως, είναι μια εθνογραφία της 'Νέας Κύπρου', δηλαδή, της Κύπρου κατά την περίοδο που ακολουθεί τον τερματισμό της απαγόρευσης διέλευσης της διαχωριστικής γραμμής. Η αφετηρία αυτής της διερεύνησης τοποθετείται, έτσι, στο 2003, όταν η επανασύνδεση των δύο πλευρών της Λευκωσίας, έφερε κοντά διαφορετικούς δρώντες και οδήγησε στις πρώτες προσπάθειες πραγματοποίησης πολιτικών και πολιτιστικών εκδηλώσεων και δράσεων, χωρίς τη διαμεσολάβηση επίσημων οργανώσεων, πολιτικών κομμάτων και τοπικών και διεθνών φορέων. Οπότε, στις σελίδες αυτής της μελέτης καταγράφεται η ιστορία της συγκρότησης ομάδων και ομαδοποιήσεων, που επιχειρούν -και καταφέρνουν- να υπερβούν τους περιορισμούς που έθετε, μέχρι τότε, η διαχείριση του Κυπριακού Προβλήματος από τις κυρίαρχες ελίτ των δύο πλευρών του διαχωρισμού, ενώ, παράλληλα, παράγουν νέες οριοθετήσεις, δημιουργώντας, έτσι, τον απαραίτητο χώρο μέσα στον οποίο θα μπορέσουν να αναπτύξουν διαφορετικές ταυτότητες. Υπό αυτήν την έννοια, αφηγείται μια ιστορία, κοινή θα έλεγε κανείς στην ανθρωπολογία, στην οποία οι προσπάθειες υπέρβασης ορίων προκαθορισμένων οδηγούν, τελικά, στην παραγωγή των απαραίτητων νέων. Τέλος, ακολουθώντας μια ανθρωπολογική προσέγγιση, που βασίζεται κυρίως στην έννοια της οριακότητας, η διατριβή ξεκινά την ανάλυση της από έναν αστικό χώρο που βρίσκεται δίπλα στο όριο της Πράσινης Γραμμής, ένα χώρο ενδιάμεσο, και επιχειρεί να εντάξει τις διαδικασίες που πραγματοποιούνται εκεί, σε ένα ευρύτερο πλαίσιο ανάλυσης της κυπριακής κοινωνίας μέσα στις συνθήκες που δημιούργησε η ελεγχόμενη επανασύνδεση των δύο πλευρών. Εφορμώντας, λοιπόν, από μια χωρική ανάλυση πολιτικών και πολιτιστικών δραστηριοτήτων που τοποθετούνται στο γεωγραφικό και συμβολικό ενδιάμεσο, επιχειρείται μια προσέγγιση της συνέχισης του κυπριακού διαχωρισμού ως διατήρηση μιας αβέβαιης και επισφαλούς ενδιάμεσης κατάστασης και, τέλος, προτείνεται η ερμηνεία αυτών των δραστηριοτήτων ως παραδείγματα προσπαθειών που έχουν στόχο την έξοδο από την παρατεταμένη κυπριακή οριακότητα προσπάθειες, δηλαδή, με στόχο τη ζωή στην Κύπρο χωρίς Κυπριακό Πρόβλημα', ακόμα και αν η επίσημη λύση του δεν έρθει ποτέ.