Τα παιδιά του Wadi Rum

Στην ανά χείρας διδακτορική διατριβή που έχει τίτλο “Έμφυλες αναπαραστάσεις και διαχείριση ρόλων, η περίπτωση των βεδουίνων Zlabieh του Wadi Rum” διαπραγματεύομαι την δημιουργία των έμφυλων εθνοτικών ταυτοτήτων, όπως αυτή του “βεδουίνου/βεδουίνας” ως κατασκευή του αποικιοκρατικού λόγου και της κυρίαρχης κρατικής ιδεολογίας, καθώς και τις σχέσεις εξουσίας/υποτέλειας τόσο σε σχέση με τα φύλα όσο και σε σχέση με τα θεσμικά όργανα της κρατικής μηχανής. Μέσα από λόγους, επιτελέσεις και πρακτικές των υποκειμένων της ερήμου του Wadi Rum της Ιορδανίας, σκιαγραφούνται οι πολιτισμικές παραδοχές τους και πώς εμπλέκονται σε αυτές έννοιες ενός εαυτού που διακρίνεται από τους υπόλοιπους πολίτες του Ιορδανικού κράτους. Διαπραγματεύομαι την έννοια της εξουσίας αφενός με τον Φουκωϊκό όρο της συναίνεσης από τα κάτω και αφετέρου μέσα από τις συγκρούσεις με τους γραφειοκράτες, που παράγονται κατά τις διαδικασίες διαπραγμάτευσης των ρόλων και ταυτοτήτων μέσα στον παγκόσμιο οικονομικό ανταγωνισμό. Οι πολιτικές της υπαγωγής και της υπονόμευσης των σχέσεων εξουσίας σκιαγραφούν την ταυτότητα των υποκειμένων της περιοχής. Μέσα από τις επιτελέσεις όπως τις καμηλοδρομίες, τους παραστατικούς δηλαδή αγώνες της ερήμου, προσδιορίζεται η προώθηση της ενοποιητικής πολιτικής των βεδουίνων μεταξύ τους και ταυτόχρονα ο ανδρισμός, τα οποία μέσα από λόγους των υποκειμένων, συγκροτούν την ταυτότητά τους αφενός μέσα στο κράτος και αφετέρου μεταξύ των υπολοίπων ανδρών ‘εκτός’, Αράβων ή μη. Επίσης η διατριβή διαπραγματεύεται την βεδουίνικη ταυτότητα σε σχέση με τις συγκρουσιακές ιστορικές-πολιτικές συγκυρίες της μέσης ανατολής, του πολέμου των έξι ημερών και της Παλαιστινιακής intifada και ταυτόχρονα σε σχέση με τους τρόπους διαχείρισης και επίκλησης ιστορικών γεγονότων του μακρινού παρελθόντος από τον Βασιλιά Huseyn της Ιορδανίας. Η άσκηση του Αραβικού Εθιμικού Δικαίου, αναπόσπαστο ακόμη μέρος της καθημερινότητας των βεδουίνων Zlabieh συμβάλλει στην διατήρηση της ετερότητας και ταυτόχρονα αντισταθμίζει την νομοθετική εξουσία του κράτους υπονομεύοντας τη δύναμή του. Ο γάμος, τόσο ως διαβατήρια διαδικασία για τις γυναίκες όσο και ως τελετουργική πρακτική, συνιστά το πεδίο όπου επιτελείται η θηλυκότητα και αναδεικνύονται οι έμφυλες σχέσεις εξουσίας, υπαγωγής και αντίστασης. Η περιγραφή της σχέσης των γυναικών με τον υλικό πολιτισμό της νεωτερικότητας και τον χώρο εντός και εκτός σπιτιού και η διαχείριση αυτού και από τα δύο φύλα, καθίσταται πεδίο παρατήρησης για τον αυτοπροσδιορισμό των γυναικών ως γυναίκες/θηλυκά και όχι ως βεδουίνες, καθώς επίσης και για την ανάδειξη των νέων σχέσεων εξουσίας που προωθούνται από την παγκόσμια καπιταλιστική πολιτική. Μέσα από την τελετή του γάμου, τόσο ως πρακτική διαδικασία που διαχωρίζει χωρικά τα φύλα όσο και ως κατώφλι στη θηλυκότητα, προσδιορίζονται οι πολιτισμικές παραδοχές για το φύλο τους και την μητρότητα. Οι αρνητικές συναισθηματικές φορτίσεις των γυναικών που μέσα από αντιστάσεις και πρακτικές κατανάλωσης καταλήγουν στην υπονόμευση της ανδρικής εξουσίας συνιστούν πεδίο ανάλυσης σιωπηρών αντιστάσεων και αφανών μαχών για την υπόστασή τους. Οι πρακτικές διαπραγμάτευσης του έμφυλου ρόλου των γυναικών εμπλουτίζονται με τις νέες μορφές δράσεις που παράγονται από την αλληλόδραση των εμπλεκομένων στη διαδικασία της επιτόπιας, δηλαδή των υποκειμένων και της εθνογράφου, οι οποίες δημιουργούν νέους εξουσιαστικούς λόγους των υπαγόμενων-υποτελών υποκειμένων. Τέλος διαπραγματεύομαι τις παιδικές πολιτισμικές παραδοχές αρχικά μέσα από την προβληματοποίηση της παιδικής ηλικίας και εν συνεχεία μέσα από το παιχνίδι και το ιχνογράφημα ως αναλυτικά εργαλεία. Προσπάθησα να αναλύσω μέσα από αυτές τις αναπαραστάσεις, τους τρόπους που διαπερνούν τα νοητικά σχήματα των παιδιών οι ηγεμονικές πρακτικές και οι διαπραγματεύσεις των φύλων και να αναδείξω τον έμφυλο ή μη χαρακτήρα των αναπαραστάσεων. Το παιδί ως αναλυτική κατηγορία πιστεύω ότι ολοκληρώνει τον λόγο των υποκειμένων και συμβάλλει στην πολυμορφία της επιτόπιας έρευνας.