Κρυοσυντήρηση ωοθηκικού ιστού για διατήρηση γονιμότητας

Σήμερα, η διατήρηση της γυναικείας γονιμότητας αποτελεί θέμα ιδιαίτερης σημασίας, λόγω της αριθμητικής αύξησης των γυναικών που διατρέχουν τον κίνδυνο να χάσουν την ικανότητά τους να αναπαραχθούν, εξ αιτίας ιατρικών, επαγγελματικών, οικονομικών ή κοινωνικών λόγων. Εξέχουσα θέση μεταξύ αυτών, κατέχουν οι κακοήθειες που αποτελούν ένα σημαντικότατο ιατρικό παράγοντα στειρότητας σε προεμμηνοπαυσιακές γυναίκες. Για να αντιμετωπισθούν οι αυξημένες απαιτήσεις για τη διατήρηση της γονιμότητας στις γυναίκες αυτές, αναπτύχθηκαν αρκετές μέθοδοι, συμπεριλαμβανομένων των: κρυοσυντήρηση εμβρύων, ωαρίων (ώριμο / ανώριμα) ή ωοθηκικού ιστού / κρυοσυντήρηση ωοθηκών, καλλιέργιες ωοθυλακίων, θωράκιση των γονάδων, καταστολή των ωοθηκών και μεταμόσχευση αυτών. Συνδυασμένες στρατηγικές έχουν επίσης δοκιμαστεί. Ενώ η κρυοσυντήρηση σπέρματος έχει χρησιμοποιηθεί με επιτυχία για πολλά χρόνια, η κρυοσυντήρηση ωοκυττάρων και ωοθηκικού ιστού προχώρησε με πολύ αργό ρυθμό. Στην παρούσα μελέτη προσπαθήσαμε να αξιολογήσουμε την μέθοδο ταχείας κατάψυξης ως επιλογή για τη διατήρηση της γονιμότητας, μετά από μακροχρόνια κρυοσυντήρηση ωοθηκικού ανθρώπινου ιστού. Ως εκ τούτου, ελήφθησαν δείγματα ωοθηκικού ιστού από είκοσι προεμμηνοπαυσιακές Καυκάσιες γυναίκες (εύρος ηλικίας 37-43 ετών), οι οποίες είχαν ήδη γεννήσει ένα τουλάχιστον παιδί και οι οποίες υποβλήθηκαν σε γυναικολογικές επεμβάσεις λόγω ύπαρξης αδενομύωσης, ινομυωμάτων ή μηνομητρορραγίας. Τα δείγματα κρυοσυντηρήθηκαν για έξι χρόνια με την μέθοδο της ταχείας καταψύξεως. Στη συνέχεια, αποψύχθηκαν και εξετάστηκαν για την παρουσία ωοκυττάρων και αξιολογήθηκαν ανοσοϊστοχημικά. Μόνο το 10% των δειγμάτων ωοθηκικού ιστού έδειξε την παρουσία ωοκυττάρων. Τα ευρήματα δεν συσχετίστηκαν με την ηλικία, το δείκτη μάζας σώματος, την ηλικία απόκτησης πρώτου τέκνου ή τον αριθμό των απογόνων, την υποκείμενη διαταραχή ή την πλευρά της ωοθήκης που αφαιρέθηκε. Είναι ενθαρρυντικό το γεγονός ότι η γονιμότητα διατηρείται σε κάποιο βαθμό, ακόμη και μετά από μια τόσο μακρά περίοδο κρυοσυντήρησης. Η μελέτη μας έχει ορισμένους περιορισμούς και συγκεκριμένα, πρώτον ο αριθμός των δειγμάτων ήταν μικρός. Μια μεγαλύτερη κλίμακα των δειγμάτων θα παρείχε ασφαλέστερα στατιστικά αποτελέσματα. Δεύτερον, δεν υπήρχε ομάδα ελέγχου. Τρίτον, παρά την τεκμηριωμένη εκ των προτέρων γονιμότητα, η προχωρημένη αναπαραγωγική ηλικία των συμμετεχόντων θα μπορούσε να επηρεάσει τη διατήρηση της γονιμότητας τους. Τέταρτον, λόγω της επεμβατικής φύσης της διαδικασίας η στρατολόγηση υγιών δοτών θεωρήθηκε ανήθικη και έτσι επιλέχθηκαν μόνο γυναίκες που υποβλήθηκαν κατ΄ ανάγκη σε χειρουργική επέμβαση. Τέλος, καταλήξαμε στο συμπέρασμα ότι η κρυοσυντήρηση ωοθηκικού ιστού με ταχεία κατάψυξη για την διατήρηση της γονιμότητας, απαιτεί περαιτέρω αξιολόγηση, καθώς καμία εκ των διερευνούμενων κλινικών παραμέτρων δεν συχετίστηκε με τα αποτελέσματα. Ως εκ τούτου, η μέθοδος κρυοσυντήρησης ταχείας κατάψυξης ωοθηκικού ιστού δεν μπορεί να προταθεί, έναντι των άλλων μεθόδων που χρησιμοποιούνται ήδη για το σκοπό αυτό της διατήρησης γονιμότητας όπως π.χ. η κατάψυξη εμβρύων.