Μεταφράζοντας τη σιωπή (οι αντινομίες της μετάφρασης

Το μέλημα του ποιητή κατά την ποιητική πράξη είναι να αναπληρώσει τις εναλλαγές της ιδιωματικής διάχυσης μέσα από μια σημασιολογική στρατηγική που επιτρέπει στο νόημα -στα νοήματα- της σιωπής να αντηχεί εν μέσω διαφορετικών γλωσσών ή διαφορετικών χρονικών στιγμών της ίδιας γλώσσας αποκαλύπτοντας ή παρασιωπώντας μια υπεκφεύγουσα πολυγλωσσία, ασυνεχή ή αποσπασματική· είναι η μόνη δυνατή παρέκκλιση απέναντι στους περιορισμούς μιας μονογλωσσίας στην οποία, άλλωστε, αρνείται να υποκύψει. Η κοινή γλώσσα παίρνει τις αποστάσεις της από την ιστορική κοινότητα προσπαθώντας να προσεγγίσει μια αρχέγονη γλώσσα που οι απαρχές της διαφεύγουν, ένα όριο που, όπως ο ορίζοντας, χάνεται συνεχώς, σιωπηλά. Η ποίηση εκφράζει και δείχνει τη διαλογική κατάσταση ενός λόγου που τείνει να αποκαταστήσει, χάρη σε μια διαγλωσσική πρακτική, τα θραύσματα ενός συμβόλου που είναι σύμβολο της δικής του θραύσης. Η προσέγγιση αυτή επιχειρεί μια κριτική του παγκοσμιοποιητικού πληθωρισμού προκειμένου να επανεξετάσει την οικουμενικότητα, η οποία τίθεται σε αμφισβήτηση από την επιβολή της τεχνολογίας και τις ασάφειες μιας γραφής που σβήνει τα ίχνη μιας, υποτιθέμενης, αρχαιολογίας.