Ο Μποέμ και ο Δημόσιος Υπάλληλος, η Περί των Αρετών της Ελάσσονος Ποιήσεως

Αντικείμενο της μελέτης αυτής είναι δύο εκπρόσωποι του υστεροσυμβολισμού στα Βαλκάνια: ο Ρουμάνος George Bacovia (1881-1957) και ο Έλληνας Κώστας Καρυωτάκης (1896-1928). Η συγκριτολογική προσέγγιση τους επιχειρείται από μιαν ενοποιό σκοπιά, η οποία στηρίζεται θεωρητικά στην έννοια της «ελάσσονος ποιήσεως» (πρβ. TS. Eliot, «What is Minor Poetry?»): ο «ελάσσων ποιητής» είναι ο ποιητής του εν μέρει. Στον μεν Bacovia, η «μερική» οπτική γωνία από την οποία η ποίηση του εξετάζει τον κόσμο ονομάζεται η μποέμ στον δε Καρυωτάκη, πρόκειται για την ματιά του υπάλληλου (ενός «ταπεινού και καταφρονεμένου» ατόμου —όπως οι ήρωες της ρωσικής πεζογραφίας του 19ου αιώνα—, συντεθλιμένου από τους γραφειοκρατικούς μηχανισμούς της αστικής κοινωνίας). Προκειμένου να εκφράσουν την «μερικότητά» τους, και οι δύο προσφεύγουν στην «καρναβαλική» εικονολογία (με αναφορά στις διεξοδικές έρευνες του Μιχαήλ Μπάχτιν γύρω από το συγκεκριμένο θέμα.) Η διαφορά ποιητικής ιδιοσυγκρασίας ανάμεσα τους υλοποιείται στα διαφορετικά αποτελέσματα που φέρνει το κοινό εγχείρημα. Ο Bacovia οδηγείται σε μιαν αναρχίζουσα (και εν πολλοίς αφελή) εξέγερση' ο Καρυωτάκης στο αίσθημα του οντολογικού παραλόγου και εν συνεχεία σε ένα είδος αποφατικής «θεοδικίας», με λογική απόληξη την αυτοχειρία, δηλαδή στην αναίρεση του κόσμου στο πρόσωπο αυτού που τον υφίσταται.