English (United Kingdom)

https://curated-unify.zendy.io/wp-json/zendy-region/v1/featured_content/oa?rat=en

https://curated-unify.zendy.io/wp-json/zendy-region/v1/highlighted_journal/

Global: Zendy Plus annual

Presents the access of premium content as premium feature

Premium Content

Presents the keyphrase highlighting as premium feature

Keyphrase Highlighting

Presents the summarisation as premium feature

Summarisation

Insights

Presents the pdf analysis as premium feature

PDF Analysis

Presents the zaia usage as premium feature

ZAIA

Global: Zendy Tools annual

Global: Zendy Free Plan

Global: Zendy Tools monthly

Global: Zendy Plus monthly

Opublikowane w „Kardiologii Polskiej” stanowisko ekspertów dotyczące stosowania leczenia przeciwpłytkowego w początkowych stadiach ostrego zespołu wieńcowego (ACS), przeznaczone głównie dla zespołów ratownictwa medycznego, to bardzo ważny dokument. Przedstawia ono aktualną wiedzę w tym zakresie i zalecenia dostosowane do naszych warunków. W 2016 r. w Polsce ok. 127 tys. pacjentów zachorowało na ACS, z tego 28 tys. na zawał serca z uniesieniem odcinka ST (STEMI), prawie 43 tys. na zawał serca bez uniesienia odcinka ST (NSTEMI) i pond 56 tys. na niestabilną dławicę piersiową (UA). Wczesnemu leczeniu zabiegowemu (pierwotne przezskórne interwencje wieńcowe) poddano odpowiednio 90% (STEMI), 68% (NSTEMI) i 60% (UA) pacjentów. Wczesne leczenie reperfuzyjne ma olbrzymie znaczenie dla zmniejszenia śmiertelności, zarówno wewnątrzszpitalnej, jak i odległej — wieloletniej, podobnie jak dla ograniczenia liczby chorych z pozawałową niewydolnością serca. „Czas to serce” — to jedna z podstawowych zasad współczesnego leczenia ACS. Postępowanie przedszpitalne przy pierwszym kontakcie medycznym ma decydujący wpływ na dalsze losy chorego. Po pierwsze — prawidłowe rozpoznanie typu ACS (wsparcie telemedyczne — ocena elektrokardiogramu i konsultacja kardiologa), ocena ryzyka (przy NSTEMI i UA) oraz szybki transport pacjenta na odpowiedni oddział. Tutaj chciałbym dodać uwagę do ryciny 1 zaprezentowanej w komentowanym artykule — jeśli od miejsca zachorowania najbliżej jest do oddziału kardiologicznego z 24-godzinnym dyżurem hemodynamicznym, to nawet chorzy z NSTEMI i UA umiarkowanego oraz niskiego ryzyka powinni być tam transportowani. Po drugie — szybkie, już w miejscu zachorowania, wdrożenie optymalnej terapii. Tutaj najważniejsze jest właśnie leczenie antyagregacyjne i przeciwbólowe. Istnieją solidne podstawy teoretyczne i wiele wyników badań klinicznych przemawiających za jak najszybszym wdrożeniem leków przeciwpłytkowych — zastosowaniem terapii podwójnej, tj. kwasu acetylosalicylowego i jednego z antagonistów receptora P2Y12 (z preferencją tikagreloru), jednak wczesne stosowanie antagonistów receptora P2Y12 ma w zaleceniach Europejskiego Towarzystwa Kardiologicznego poziom wiarygodności B. Udowodniono natomiast, że wykorzystanie tych leków w okresie przedszpitalnym jest bezpieczne. Dwie grupy chorych wymagają szczególnej uwagi: pacjenci ze STEMI i osoby z NSTEMI-ACS bardzo wysokiego ryzyka, którzy z dużym prawdopodobieństwem będą wymagali pilnego leczenia zabiegowego. Należy podkreślić, że rozporządzenie Ministra Zdrowia z dnia 20 kwietnia 2016 r. zezwala na podanie klopidogrelu lub tikagreloru przez ratowników medycznych po teletransmisji zapisu elektrokardiograficznego i konsultacji z kardiologiem. Obecnie w wielu województwach trwa akcja wdrożenia do codziennej praktyki stosowania tikagreloru w zespołach ratownictwa medycznego.

Komentarz do stanowiska ekspertów: „Leczenie antyagregacyjne u pacjentów z ostrym zespołem wieńcowym — zalecenia dla zespołów ratownictwa medycznego”