Voorkomen van gastrale helicobacters in speeksel en feces van honden en katten

In de maag van meer dan de helft van de honden en katten worden Helicobacter-bacteriën aangetroffen, zowel bij dieren zonder klinische tekens als bij dieren met chronische maagproblemen. Deze bacteriën kunnen tevens ernstige maagpathologiëen veroorzaken bij de mens. Hoe gastrale helicobacters overgedragen worden tussen dieren en van dieren naar mensen is nog niet volledig opgehelderd, maar er wordt gesuggereerd dat direct contact een rol kan spelen. Om na te gaan of speeksel en feces zouden kunnen fungeren als bron van transmissie, werd de aanwezigheid nagegaan van gastrale Helicobacter-species in orale swabs en feces van honden en katten. In deze studie werden 155 speekselstalen en 141 fecesstalen verzameld van 106 honden en 58 katten. Van 22 honden werd bovendien een maagbiopt verzameld om na te gaan of de Helicobacterspecies aanwezig in het speeksel en/of de feces ook terug te vinden zijn in de maag van deze dieren. Alle stalen werden onderzocht op het voorkomen van Helicobacter-DNA via species-specifieke qPCRs en sequentieanalysebepalingen van de bekomen amplicons. Bij 43% van de honden en 41% van de katten werden één of meer positieve stalen gevonden. Helicobacter-species werden gedetecteerd in 29% van de speekselstalen, 37 % van de fecesstalen en 41% van de maagbiopten. Bovendien bleek dat honden en katten met meer dan één Helicobacterspecies tegelijkertijd geïnfecteerd konden zijn. Er kon echter geen duidelijke correlatie aangetoond worden tussen de aanwezigheid van een bepaalde Helicobacter-species in de maag van honden en de detectie ervan in hun speeksel en feces. De hier gebruikte testen lieten evenmin toe om na te gaan of het gedetecteerde DNA afkomstig was van leefbare Helicobacter-kiemen. Bijkomende studies zijn bijgevolg noodzakelijk om het belang van speeksel en feces als besmettingsbron voor andere dieren en mensen met gastrale Helicobacter-species te bevestigen.