De invloed van geluidspollutie op zeezoogdieren

Miljoenen jaren geleden migreerden de voorouders van de huidige walvissen (Cetacea) van zee naar land. Deze evolutionaire gebeurtenis vergde ingrijpende morfologische aanpassingen. Voorpoten veranderden in flippers, achterpoten werden rudimentair en de neusgaten verplaatsten zich naar dorsaal op de schedel om als spuitgat te fungeren. Ook de zintuigen ondergingen drastische adaptaties. Gezien het zicht op grote diepte en in troebel water zeer beperkt is, rekenen walvissen op andere zintuigen dan het zicht om te navigeren, foerageren, jagen, communiceren met soortgenoten, etc. De productie en perceptie van geluidsgolven werden cruciaal voor het voortbestaan van deze wonderbaarlijke schepselen van de zee. Sommige soorten ontwikkelden zelfs echolocatie, gebaseerd op de natuurkundige principes van de geluidsleer, als bijkomend hulpmiddel om obstakels onder water te lokaliseren. Het spreekt voor zich dat elke verstoring van het gehoormechanisme levensbedreigend kan zijn voor deze dieren. Onderzoek naar het effect van geluidspollutie door menselijke activiteit op het mariene leven vraagt een multidisciplinaire aanpak. Een accurate berichtgeving van deze onderzoeksresultaten aan de beleidsmakers is cruciaal om de meest kwetsbare walvisachtigen te beschermen.