English (United Kingdom)

https://curated-unify.zendy.io/wp-json/zendy-region/v1/featured_content/oa?rat=en

https://curated-unify.zendy.io/wp-json/zendy-region/v1/highlighted_journal/

Global: Zendy Plus annual

Presents the access of premium content as premium feature

Premium Content

Presents the keyphrase highlighting as premium feature

Keyphrase Highlighting

Presents the summarisation as premium feature

Summarisation

Insights

Presents the pdf analysis as premium feature

PDF Analysis

Presents the zaia usage as premium feature

ZAIA

Global: Zendy Plus monthly

Global: Zendy Tools annual

Global: Zendy Tools monthly

Global: Zendy Free Plan

W 2012 roku ukazała się wydana w Białymstoku książka K. Prokopa pt. Modele stanu nadzwyczajnego. Celem autora było „dokonanie analizy procesu kształtowania się instytucji stanu nadzwyczajnego”, a jego rozważania „skupiają się głównie wokół trzech państw europejskich: Wielkiej Brytanii, Francji i Niemiec”1. We wstępie K. Prokop wyjaśnia, dlaczego w pracy o takiej tematyce tak wiele miejsca poświęca rozważaniom nad dyktaturą rzymską. Otóż, jak stwierdza Autor, „stan nadzwyczajny [...] miał swoje antecedencje w starożytności. Nie da się dokonać rzetelnej analizy współczesnych modeli bez sięgnięcia do okresu [...] republiki rzymskiej”. W podrozdziale poświęconym dyktaturze rzymskiej K. Prokop omawia także kwestię specyficznej uchwały rzymskiego senatu, określanej przez współczesnych badaczy jako tzw. senatus consultum ultimum (scu; s. 57–62). Choć jest to tylko jedno z całego szeregu zagadnień poruszanych w tej książce, to jednak bardzo ważne, zwłaszcza że jest to w ogóle kwestia skomplikowana, kontrowersyjna i, jak się okazuje, nie zawsze dobrze rozumiana. Ponieważ autor powiela niejeden błąd związany z rozumieniem tej uchwały rzymskiego senatu, tkwiący zresztą w wielu opracowaniach ogólnych, celowe wydaje się przynajmniej ich wskazanie i możliwie lapidarne wyjaśnienie. K. Prokop na początku swoich rozważań na ten temat stwierdza, że „w razie wystąpienia zagrożenia senat podejmował uchwałę videant consules, ne quid detrimenti res publica capiat („niech konsulowie baczą, by państwo nie poniosło jakiejś szkody”). [...] Była to namiastka dyktatury [...] na jej mocy konsulowie mogli stosować środki nadzwyczajne konieczne do oddalenia zagrożenia” (s. 58) oraz dalej: „Formalnie ‘ostatnia uchwała’ nie nadawała urzędnikom dodatkowych uprawnień. Niemniej konsulowie mogli podjąć wszelkie środki konieczne do zapewnienia bezpieczeństwa,

Kilka uwag polemicznych odnośnie do „ostatniej uchwały senatu” (K. Prokop, Modele stanu nadzwyczajnego, Wydawnictwo Temida 2, Białystok 2012)