English (United Kingdom)

https://curated-unify.zendy.io/wp-json/zendy-region/v1/featured_content/oa?rat=en

https://curated-unify.zendy.io/wp-json/zendy-region/v1/highlighted_journal/

Global: Zendy Plus annual

Presents the access of premium content as premium feature

Premium Content

Presents the keyphrase highlighting as premium feature

Keyphrase Highlighting

Presents the summarisation as premium feature

Summarisation

Insights

Presents the pdf analysis as premium feature

PDF Analysis

Presents the zaia usage as premium feature

ZAIA

Global: Zendy Plus monthly

Global: Zendy Tools annual

Global: Zendy Tools monthly

Global: Zendy Free Plan

The Chronotope of Exile in the Post-Yugoslav Novel and the Boundaries of Imaginary Homelands Although the chronotopic approach to the novels of exile is almost self-explanatory, certain specifics expressed by post-Yugoslav exile narrations evoke a separate chronotope interpretation. First and foremost, post-Yugoslav literature is additionally encumbered with the identity issue because the abandoned areas of the nineties for the exiled writer do not disappear at a metaphorical level, by turning into a mnemotope, but in the actual break-up of the political entity, the imaginary supranational heritage transforms itself into a kind of counterculture, mostly affirmed by exile writers. Therefore, returning to the abandoned place often becomes possible only as a return to the past. In this paper, the literary theme of exile will be followed comparatively, starting from the reflective nostalgia in the prose of Dubravka Ugresic ( The Ministry of Pain ), through a global exile which reflects the history of the relationship between European persecutions and America as an unfair homeland, which breaks all identity support in the novels of Aleksandar Hemon ( The Nowhere Man ; The Lazarus Project ), to the intra-Yugoslav, "hereditary" exile in the novels of Goran Vojnovic ( Chefurs Raus! ; Yugoslavia, My Homeland), which fathers left to their sons like a curse of the genus. In the texts mentioned above, the chronotope of exile is dealt with at the level of genre, as the major, supreme chronotope, which includes or opens space to a series of specific local chronotopes, which are fundamental to exile narration. These motifs are also encountered in other genres, but in exile narration they are the bearing pillars of the genre. They are, by their nature, chronotopic because they are realised through the binary spatial-temporal categories of presence and absence, affiliation and non-affiliation, anchoring and nomadism. In this paper, I will look at three such chronotope motifs: 1) the motif of home as a non-place or a place of absence; 2) the motif of other/mirror country and other/”mirror” history; 3) the motif of return and travel (by train), which regularly invokes the stereotypical representation of the place and the past. Chronotop wygnania w powieści postjugoslowianskiej i granice ojczyzn wyobrazonych Chociaz chronotopiczne podejście do analizy powieści problematyzujących wygnanie wydaje sie oczywiste, to specyficzne cechy postjugoslowianskich powieści tego rodzaju wymagają szczegolnej interpretacji koncepcji chronotopu, poniewaz literatura postjugoslowianska jest dodatkowo obciązona kwestią tozsamości. Dla wygnanego pisarza opuszczone przestrzenie lat dziewiecdziesiątych nie znikają jedynie na poziomie metaforycznym, zamieniając sie w przestrzen pamieci (mnemotop), ale faktycznie przestają istniec jako rzeczywisty byt polityczny. Tym samym, wyobrazone dziedzictwo ponadnarodowe przeksztalca sie w swoistą kontrkulture, w wiekszości afirmowaną przez pisarzy na wygnaniu. Dlatego tez powrot do opuszczonej przestrzeni czesto jest mozliwy jedynie jako powrot do przeszlości. Artykul omawia literacki motyw wygnania w perspektywie komparatystycznej. Rozpoczyna sie od refleksyjnej nostalgii w prozie Dubravki Ugresic ( Ministerstwo bolu ). Nastepnie wiedzie poprzez globalne wygnanie, ktore odzwierciedla historie związkow miedzy europejskimi prześladowaniami a Ameryką jako niesprawiedliwą ojczyzną lamiącą wszelkie tozsamości, w powieściach Aleksandra Hemona ( Nowhere Man , The Lazarus Project ). Wreszcie, dochodzi do wewnątrzjugoslowianskiego wygnania „dziedzicznego” w powieściach Gorana Vojnovicia ( Chefurs Raus! , Yugoslavia, My Homeland ) – wygnania, ktore ojcowie pozostawili swoim synom niczym przeklenstwo rodzaju. W wyzej wymienionych tekstach chronotop wygnania jest rozpatrywany na poziomie gatunku jako glowny, nadrzedny chronotop, ktory zawiera w sobie lub otwiera przestrzen dla szeregu specyficznych chronotopow lokalnych, fundamentalnych dla narracji wygnanczych. Chociaz podobne motywy wystepują takze w innych gatunkach, to są one filarami w przypadku narracji wygnanczych, z natury chronotopicznych, gdyz realizowanych za pomocą binarnych kategorii czasoprzestrzennych: obecności i nieobecności, przynalezności i braku przynalezności, zakotwiczenia i nomadyzmu. W tym artykule przyjrze sie trzem takim motywom chronotopu: 1) motywowi domu jako nie-miejsca lub miejsca nieobecności; 2) motywowi innych/lustrzanych krajow i innych/lustrzanych historii; 3) motywowi powrotu i podrozy (pociągiem), ktory regularnie przywoluje stereotypowe przedstawienie miejsca i przeszlości. Kronotop egzila u postjugoslavenskom romanu i granice imaginarnih domovina Premda je kronotopski pristup romanima egzila gotovo samorazumljiv, određene specificnosti koje iskazuje postjugoslavenske egzilne naracije prizivaju zasebnu kronotopsku interpretaciju. Prije svega, postjugoslavenska književnost opterecena je dodatnim identitetskim bremenom jer napusteni prostori devedesetih godina za pisca u egzilu ne nestaju na nekoj metaforickoj razini seleci se u mnemotope, nego se stvarnim raspadom politicke cjeline, imaginarna supranacionalna bastina transformira u svojevrsnu kontrakulturu, najcesce afirmiranu upravo posredstvom egzilnih pisaca. Stoga i povratak na napusteno mjesto cesto postaje moguc samo kao povratak u proslost. U ovom ce se radu književna tema egzila pratiti komparativno, pocevsi od refleksivne nostalgije u prozi Dubravke Ugresic ( Ministarstvo boli ), preko globalnog egzila u kojemu se zrcali povijest odnosa europskih progona i Amerike kao macehinske domovine koja rastace sve identitetske oslonce u romanima Aleksandra Hemona ( Covjek bez proslosti ; Projekat Lazarus ), do unutarjugoslavenskog, „naslijeđenog“ egzila u romanima Gorana Vojnovica ( Cefuri raus! ; Jugoslavija, moja domovina ), koje, poput prokletstva roda, ocevi ostavljaju sinovima. U navedenim tekstovima o kronotopu egzila govorimo na razini žanra, kao glavnom, nadređenom kronotopu koji ukljucuje ili otvara prostor nizu specificnih lokalnih kronotopa ili motiva, kljucnih za egzilnu naraciju. Te se motivske jedinice susrecu i u drugim žanrovima, no u egzilnoj su naraciji nosivi stupovi žanra. Po svojoj su naravi kronotopicni jer se realiziraju kroz binarne prostorno-vremenske kategorije prisutnosti i odsutnosti, pripadanja i nepripadanja, usidrenosti i skitalastva. U ovom radu osvrnut cu se na tri takva kronotopska motiva: 1. motiv doma kao ne-mjesta ili mjesta odsustva; 2. motiv druge/zrcalne domovine i druge/zrcalne povijesti; 3. motiv povratka i putovanja (vlakom), koje redovito priziva stereotipnu reprezentaciju mjesta i proslosti.