English (United Kingdom)

https://curated-unify.zendy.io/wp-json/zendy-region/v1/featured_content/oa?rat=en

https://curated-unify.zendy.io/wp-json/zendy-region/v1/highlighted_journal/

Global: Zendy Plus annual

Presents the access of premium content as premium feature

Premium Content

Presents the keyphrase highlighting as premium feature

Keyphrase Highlighting

Presents the summarisation as premium feature

Summarisation

Insights

Presents the pdf analysis as premium feature

PDF Analysis

Presents the zaia usage as premium feature

ZAIA

Global: Zendy Plus monthly

Global: Zendy Tools annual

Global: Zendy Tools monthly

Global: Zendy Free Plan

Yiddish and Judeo-Spanish as Determinants of Identity: As Illustrated in the Jewish Press of the First Half of the Twentieth Century The paper shows an image and functions of Yiddish and Judeo-Spanish languages among Jewish Diaspora groups – the Balkan Sephardim and the Ashkenazim (the Ostjuden group) – in the period from the beginning of the twentieth century until the outbreak of World War II. The study is based on the articles from Jewish weeklies, magazines and newspapers from pre-war Bosnia and Hercegovina and from Germany/Poland. It demonstrates a double-sided attitude towards the languages. On the one hand – an image of the languages as determinants of Jewish identity. Touching on this theme, the authors of the paper also try to highlight the images of Yiddish and Judeo-Spanish and as determinants in a narrower sense – of the Sephardi/Ashkenazi identity in that period. On the other hand, the paper shows a tendency to treat the languages as “corrupted” and “dying” languages, and as factors slowing down the assimilation of Jewish groups and also as an obstacle for Zionist ideologies. Jezyki jidysz i zydowsko-hiszpanski jako wskaźniki tozsamości – na przykladzie zydowskich tekstow prasowych pierwszej polowy XX wieku Artykul ukazuje obraz i funkcje jezykow jidysz i zydowsko-hiszpanskiego wśrod zydowskich grup diasporowych – balkanskich Sefardyjczykow oraz Aszkenazyjczykow (Ostjuden) – w okresie od początkow wieku XX do wybuchu II wojny światowej. Opis oparty jest na artykulach z zydowskich magazynow, tygodnikow, prasy codziennej z przedwojennej Bośni i Hercegowiny oraz Niemiec/Polski. Ukazany jest ambiwalentny stosunek wobec jezykow. Z jednej strony – obraz jezykow jako wskaźnikow zydowskiej tozsamości, jak rowniez obraz jidysz i zydowsko-hiszpanskiego jako wskaźnikow tozsamości w wezszym ujeciu: tozsamości sefardyjskiej/aszkenazyjskiej w omawianym okresie. Z drugiej strony zaś – artykul zwraca uwage takze na to, ze oba jezyki byly traktowane jako „zepsute”, „umierające” i stanowiące czynniki spowalniające asymilacje grup zydowskich oraz przeszkode dla idei syjonistycznych.