English (United Kingdom)

https://curated-unify.zendy.io/wp-json/zendy-region/v1/featured_content/oa?rat=en

https://curated-unify.zendy.io/wp-json/zendy-region/v1/highlighted_journal/

Global: Zendy Plus annual

Presents the access of premium content as premium feature

Premium Content

Presents the keyphrase highlighting as premium feature

Keyphrase Highlighting

Presents the summarisation as premium feature

Summarisation

Insights

Presents the pdf analysis as premium feature

PDF Analysis

Presents the zaia usage as premium feature

ZAIA

Global: Zendy Plus monthly

Global: Zendy Tools annual

Global: Zendy Tools monthly

Global: Zendy Free Plan

Paradoxes in Jīva Gosvāmi’s concept of the soul, path to perfection and liberation This article is devoted to the role and significance of paradoxes in the philosophical thought and mysticism of the sixteenth-century Bengali Vaishnava theologian Jīva Gosvāmi. He situates his system within the Vedanta school, where the main category distinguishing its branches and deciding on their specific character is the relation between the Absolute, the phenomenal world and the human being. In Gosvāmi’s school, this relation involves identity and distinctness ( bhedābheda ) of those categories at the same time, referred to by the word acintya (“inaccessible to reason”), which further stresses this ontological paradox. Although doctrinally the most important, it is not the only paradox in Gosvami’s thought. Adopting this core metaphysical thesis engendered many other aporias, including those concerning the nature of the soul, the concept of bhakti (loving devotion to a deity) and the idea of liberation ( mukti ), which Goswami then attempts to solve in his most important philosophical treatise – Ṣaṭsandarbha . Paradoksy w Dźiwy Goswamina koncepcji duszy, drogi do doskonalości oraz wyzwolenia Przedmiotem artykulu jest rola i znaczenie paradoksow w myśli filozoficznej i mistyce teologa wisznuizmu bengalskiego – Dźiwy Goswamina (XVI w.). Sytuuje on swoj system w obrebie szkoly wedanty, w ktorej glowną kategorią odrozniającą jej nurty i decydującą o ich specyfice jest relacja pomiedzy absolutem a światem zjawiskowym i czlowiekiem. U Goswamina bedzie to relacja jednoczesnej tozsamości i odrebności ( bhedābheda ) powyzszych kategorii, dookreślona slowem acintya – „niedostepna rozumowi” – co dodatkowo uwydatnia ten ontologiczny paradoks. Chociaz doktrynalnie najistotniejszy, nie jest to jednak jedyny paradoks w myśli Goswamina. Poprzez przyjecie tej nadrzednej tezy metafizycznej powstalo bowiem wiele innych aporii, miedzy innymi dotyczących natury duszy, problemu wcielenia, a takze koncepcji bhakti (naboznego oddania dla bostwa) oraz wyzwolenia ( mukti ), ktore nastepnie Goswamin stara sie rozwiązac w swoim najwazniejszym traktacie filozoficznym – Szatsandarbhsze .

Paradoksy w Dźiwy Goswamina koncepcji duszy, drogi do doskonałości oraz wyzwolenia