English (United Kingdom)

https://curated-unify.zendy.io/wp-json/zendy-region/v1/featured_content/oa?rat=en

https://curated-unify.zendy.io/wp-json/zendy-region/v1/highlighted_journal/

Global: Zendy Plus annual

Presents the access of premium content as premium feature

Premium Content

Presents the keyphrase highlighting as premium feature

Keyphrase Highlighting

Presents the summarisation as premium feature

Summarisation

Insights

Presents the pdf analysis as premium feature

PDF Analysis

Presents the zaia usage as premium feature

ZAIA

Global: Zendy Tools annual

Global: Zendy Free Plan

Global: Zendy Tools monthly

Global: Zendy Plus monthly

se alonga ata o Faro de Avión; ese territorio que, directa ou indirectamente, entrega todas as súas augas procedentes de vales e de montes ó Miño do Ribeiro, mediante o Avia, o Arenteiro, o Barbantiño e outros moitos de máis escaso caudal tales como o río dos Frades, o Oseira ou o Silvaboa. Tamén no relato “A Santa Compaña”, de Entre a vendima e a castañeira, de 1957, outra volta a Serra funciona como lindeiro, como elemento coutador de espazos para marcar unha das beiras dos territorios nos que cobraba rendas dona Anxelina, que chegaban, pola outra banda, ata o Río dos Frades e á torre do Formigueiro. Aínda nesta función cabe sinalar que na Guía de Galicia aparece a serra Martiñá como referencia para a localización de certos puntos das estradas de Ourense a Compostela e da bifurcación de Cambeo cara a Lugo; neste contexto fánsenos os correspondentes apuntes sobre Cea, sobre Oseira (ursaria), a terra de osos no noroeste da Serra na que, ó parecer, abundaban os castros. Pero tamén en prosa se pode chegar á exaltación lírica, á descripción da beleza paisaxística, á expresión da sensible sentimentalidade. No artigo “Dende a solaina”, do que carecemos de data da publicación no xornal Galicia de Vigo, esparexe don Ramón a vista ó seu arredor e atópase coas serras circundantes entre as que sobrancea para o seu engado a serra Martiñá que, sen deixar de ser lindeiro ó norde, é harmónica forma xeométrica, é lonxana sensación de friaxe con xeadas nas mañanciñas onde os lobos se ocultan entre as uces, é o sorriso dun sol pequeneiro e temesiño nos cumes con reais dificultades para se abaixar ós vales montesíos. A Martiñá é leda porque, segundo Otero Pedrayo, ten nome de aturuxo e Na extensa obra de Ramón Otero Pedrayo, a Martiñá aparece, en prosa e en verso, con certa insistencia e aparece con ben diversa funcionalidade: como topos, como linde, como ética e como estética climático-paisaxística, como soar de míticas teorías, como xeradora de certas rudas tipoloxías humanas. Todo ese plural discurso, case sempre apretadamente sintético, xorde do propio Otero Pedrayo, cando como xeógrafo, cando como historiador, cando como lírico gozador de ensoñacións e melancolías, pero xorde, tamén, do relato dalgún dos seus personaxes, verbigracia do exclaustrado de Oseira.

Relocen na Martiñá os ollos de don Ramón. A serra da Martiñá nos ollos e no pensamento de Otero Pedrayo