English (United Kingdom)

https://curated-unify.zendy.io/wp-json/zendy-region/v1/featured_content/oa?rat=en

https://curated-unify.zendy.io/wp-json/zendy-region/v1/highlighted_journal/

Global: Zendy Plus annual

Presents the access of premium content as premium feature

Premium Content

Presents the keyphrase highlighting as premium feature

Keyphrase Highlighting

Presents the summarisation as premium feature

Summarisation

Insights

Presents the pdf analysis as premium feature

PDF Analysis

Presents the zaia usage as premium feature

ZAIA

Global: Zendy Tools annual

Global: Zendy Free Plan

Global: Zendy Tools monthly

Global: Zendy Plus monthly

In artikel 10 van het Besluit op de Inkomstenbelasting 1941 wordt aan de onder­ nemers, die regelmatig boekhouden, de bevoegdheid verleend om ten laste van hun fiscale winst te reserveren „tot dekking van risico’s, welke plegen te worden verzekerd, doch niet verzekerd zijn” . Aanvankelijk heeft slechts een beperkte groep van contribuabelen van deze faciliteit gebruik gemaakt. Aan het streven naar het met deze reservering te bereiken belastinguitstel stond de ministeriële opvatting in de weg (resolutie B 8504), dat a) de reserveringsbevoegdheid slechts aan die bedrijven toekomt, waar met be­ trekking tot het risico de wet der grote getallen werkt en die dus als het ware een (verantwoorde) eigen verzekeringsafdeling kunnen hebben; b) met reserveren niet op een willekeurig tijdstip mag worden begonnen, zodat, wie niet terstond bij de invoering der faciliteit in 1946 c.q. 1947 hiervan gebruik maakte, slechts bij aanwezigheid van een bijzondere omstandigheid als bedoeld in art. 7 (1) I.B. tot reservevorming mocht overgaan. Nadat de H.R. in resp. BNB 1955/63 en BNB 1959/45 beide standpunten had verworpen, rees bij vele ondernemers de vraag, of zich wellicht ook in hun bedrijf ongedekte risico’s voordoen, waarvoor een assurantiereserve is toegestaan. Er werden verschillende rechterlijke uitspraken uitgelokt, die zich vrijwel uitsluitend met de aard van het risico en dus met de principiële reserveringsbevoegdheid bezig houden. Bedoelde jurisprudentie heeft betrekking op het enige tekstuele aanknopings­ punt, dat de wet oplevert: het moet gaan om risico’s, die plegen te worden ver­ zekerd. Er moet met andere woorden een verzekeringsgewoonte bestaan. Toch biedt het dozijn uitspraken weinig houvast. Grotendeels gaat het om feitelijke beslissingen der Hoven omtrent hetgeen in een bepaalde branche usance is, waarbij dan binnen de bedrijfstak nog wordt vergeleken met ondernemingen van dezelfde grootte en uit dezelfde streek. De uitspraak, dat het in slagerijbedrijven gewoonte is om tweedehands bedrijfswagens slechts tegen wettelijke aan­ sprakelijkheid te verzekeren (Hof Arnhem, 28/1/1960 no 316/’59) roept onmiddel­ lijk de vraag op, hoe of het wel bij kruideniers gesteld is. Indien men de groep der te vergelijken ondernemers maar klein genoeg neemt, dan zal, bij gebrek aan vergelijkingsobjecten, van een gewoonte niet meer kunnen worden gesproken. Het grootste bezwaar in deze materie is wel het feit, dat de ondernemer de usance aannemelijk moet maken: in vele gevallen een onmogelijke taak. Nemen wij het geval, dat een contribuabcle wil reserveren wegens ongedekt gelaten debiteuren-risico. Zijn concurrenten zullen hem denkelijk niet graag inlichten over hun eigen beleid, want hij zal niet alleen moeten weten, óf zij zich plegen te ver­ zekeren, doch ook of zij dit steeds doen, voor welke goederen en ten aanzien van welke landen. Een andere bron zouden de verzekeringsmaatschappijen kunnen zijn. Zelfs als men echter, zoals bij de exportverzekering, praktisch slechts met één maatschappij te maken heeft, dan is een verklaring, dat zij dergelijke exporten pleegt te verzekeren, onvoldoende, enerzijds omdat het niet om haar verzekerings­ gewoonte, doch om de gewoonte bij vergelijkbare exporteurs gaat (BNB 1961/45),

ENKELE PRAKTISCHE PROBLEMEN BIJ DE RESERVE ASSURANTIE EIGEN RISICO