English (United Kingdom)

https://curated-unify.zendy.io/wp-json/zendy-region/v1/featured_content/oa?rat=en

https://curated-unify.zendy.io/wp-json/zendy-region/v1/highlighted_journal/

Global: Zendy Plus annual

Presents the access of premium content as premium feature

Premium Content

Presents the keyphrase highlighting as premium feature

Keyphrase Highlighting

Presents the summarisation as premium feature

Summarisation

Insights

Presents the pdf analysis as premium feature

PDF Analysis

Presents the zaia usage as premium feature

ZAIA

Global: Zendy Plus monthly

Global: Zendy Tools annual

Global: Zendy Tools monthly

Global: Zendy Free Plan

At the beginning of the 1940s, Hebrew writer David Vogel (1891-1944) started to write a Yiddish novel for the first time. As an Austrian citizen living in France, he had been held in a camp for suspicious foreigners. His narrative, inspired by this experience, remained untitled after he was captured and sent to death by the Gestapo at the beginning of 1944. Its original version has never been published.This article gives an overview of critical approaches to this text that have been published up to now. It proposes an analysis based on Merleau-Ponty’s linguistic thought and on the principles of literary genetics. The manuscript, with its deletions and additions, is approached in the light of all the languages in which the author could have written in and that leave their mark on the narrative. The author of this article argues that the poetics of foreign language is more central than the question of Vogel’s linguistic identity. His writing in Yiddish thus poses the problem of the status of this language in a world where things are no longer called what they were. אָנהייב 40ער יאָרן האָט דער העברעיִשער שרײַבער דוד פֿאָגעל (1891 - 1944) צום ערשטן מאָל אונטערגענומען אַ ראָמאַן אין ייִדיש. ווי אַן עסטרײַכישער אונטערטאַנער אין פֿראַנקרײַך, איז ער אָנהייב מלחמה פֿאַרשיקט געוואָרן אין אַ לאַגער פֿאַר פֿאַרדעכטיקע אויסלענדער. דעם ראָמאַן, וואָס אינספּירירט זיך אין יענער איבערלעבונג, האָט פֿאָגעל געשריבן נאָך זײַן באַפֿרײַונג און ביז אָנהייב 1944, ווען ער איז אַרײַנגעפֿאַלן צו דער געסטאַפּאָ אין די הענט און פֿאַרשיקט געוואָרן צום אומקום. ער איז געבליבן אומבאַנאָמענט און איז קיין מאָל נישט פּובליקירט געוואָרן אין אָריגינאַל.דער אַרטיקל קאָמענטירט די ביז–איצטיקע קריטיק איבער פֿאָגעלס לעצט ווערק, און פֿירט דורך אַן אַנאַליז אויפֿן יסוד פֿון מערלאָ–פּאָנטיס לינגוויסטישן באַנעם און לויט די הנחות פֿון דער גענעטישער קריטיק. דער כּתבֿ–יד ווערט באַטראַכט, מיט זײַנע צוגאָבן און אויסגעמעקטע ערטער, אין ליכט פֿון אַלע לשונות וואָס פֿאָגעל וואָלט געקענט האָבן געניצט און פֿון די, וואָס מע באַגעגנט אינעם תּחום פֿונעם סיפּור–המעשׂה. די מחברטע האַלט אַז די אַלגעמיינע פּאָעטיק פֿון דער פֿרעמדשפּראַך קומט פֿריִער ווי די פֿראַגע פֿון פֿאָגעלס שפּראַכלעכער אידענטיטעט. די דאָזיקע פּאָעטיק דערלויבט צוצוגיין צו פֿאָגעלס ייִדיש–שרײַבן ווי צו אַ פֿאַרכאַפּנדיקן אויסדרוק פֿון דער אלגעמיינער פּראָבלעמאַטיק פֿונעם מעמד פֿון ייִדיש אין אַ וועלט, וווּ די זאַכן טראָגן מער נישט די נעמען וואָס די דאָזיקע שפּראַך האָט זיי געגעבן

Wווייכערט מיט : A propos du roman inédit de David Vogel en yiddish