English (United Kingdom)

https://curated-unify.zendy.io/wp-json/zendy-region/v1/featured_content/oa?rat=en

https://curated-unify.zendy.io/wp-json/zendy-region/v1/highlighted_journal/

Global: Zendy Plus annual

Presents the access of premium content as premium feature

Premium Content

Presents the keyphrase highlighting as premium feature

Keyphrase Highlighting

Presents the summarisation as premium feature

Summarisation

Insights

Presents the pdf analysis as premium feature

PDF Analysis

Presents the zaia usage as premium feature

ZAIA

Global: Zendy Tools annual

Global: Zendy Free Plan

Global: Zendy Tools monthly

Global: Zendy Plus monthly

Język ruski, prosta mowa, do 1696 roku oficjalny język Wielkiego Księstwa Litewskiego, obsługujący różne sfery życia (był językiem aktów urzędowych, a także językiem przekładowej i oryginalnej twórczości świeckiej i religijnej), od dawna stanowi przedmiot dyskusji lingwistów1. Trudno się przy tym oprzeć wrażeniu, że dyskusja ta przybiera niekiedy charakter spekulacyjny, a przez to wręcz jałowy. W dużym stopniu wynika to z dążenia do systematyzacji tego zjawiska w ramach paradygmatów współczesnej nauki i zgodnie z jej klasyfikacją, bez uwzględnienia historycznych realiów, konotacji i funkcji terminów, które stosowali ówcześni pisarze. Dobrze to obrazuje sama dyskusja na temat określania języka, którym posługiwali się Rusini wschodnich rubieży dawnej Rzeczypospolitej. Mając świadomość językową i umiejętność rozróżniania dialektów i gwar lokalnych, XVIi XVII-, a zwłaszcza XVIII-wieczni pisarze pochodzący z ziem białoruskich i ukraińskich, przyjmowali funkcjonujące obiegowo określenia języka, którym się posługiwali i używali określeń język ruski, ruska mowa, prosta mowa, a nawet prosta ruska mowa. Mogłoby to świadczyć, o tym, że nie nadawali im jakiegoś specyficznego znaczenia. Współczesne teorie – przeciwnie – sugerują, że stosowanie różnych nazw stanowiło jakąś próbę klasyfikacji. Niektórzy współcześni badacze twierdzą, że język ruski i prosta mowa to dwa różne warianty ogólnego języka [Гумецкая 1965, 44; Morita 2002, 147–153], „zachodnioruskiego” (którego de facto przecież nie było,

acta polono-ruthenica

Rola tekstów o charakterze religijnym XVIII wieku w poznaniu żywego języka ruskojęzycznej ludności dawnej Rzeczypospolitej (na materiale tekstu Bohosłowija nrawouczytelnaja, Poczajów 1751)