English (United Kingdom)

https://curated-unify.zendy.io/wp-json/zendy-region/v1/featured_content/oa?rat=en

https://curated-unify.zendy.io/wp-json/zendy-region/v1/highlighted_journal/

Global: Zendy Plus annual

Presents the access of premium content as premium feature

Premium Content

Presents the keyphrase highlighting as premium feature

Keyphrase Highlighting

Presents the summarisation as premium feature

Summarisation

Insights

Presents the pdf analysis as premium feature

PDF Analysis

Presents the zaia usage as premium feature

ZAIA

Global: Zendy Tools annual

Global: Zendy Free Plan

Global: Zendy Tools monthly

Global: Zendy Plus monthly

Bu makale Ibn Sinâ’nin “ikinci makuller” gorusunun kendinden once suregelen dil-mantik tartismasina bir cevap olarak gelistirildigini gostermeyi amaclamaktadir. Ibn Sinâ’nin yasadigi asirdan bir asir once Bagdat felsefe okulunu kuran mantikcilarindan biri olarak Ebu Bisr Mettâ’nin (o. 328/940) dilci Sirâfi ile (o. 365/977) girdigi tartismadaki durumu okulun sonraki mensuplarini tatmin etmemis gozukmektedir. Bu yuzden Mettâ’nin dogrudan ogrencileri olan Fârâbi (o. 338/950) ve Yahyâ b. Adi (o. 362/974) gibi okulun sonraki mensuplari bu tartismaya yonelik yeni cevaplar uretmeye baslamis, boylece tartisma icinde hocalarini yetersiz gordukleri hususlari tamamlamak istemislerdir. Bu baglamda onlarin cabasi, dilden ayri bir konusunun oldugunu gostermek suretiyle mantigin konumunu belirginlestirmek seklinde olmustur. Bagdat okulu mantikcilari bunu yapmak icin mantigin konusunun “tumel anlamlar ve onlara delalet eden lafizlar” oldugunu vurgulamis ve boylece mantigin, lafizlari dil biliminde oldugu gibi incelemedigini gostermek istemislerdir. Buna ragmen lafizlar hâlâ mantigin konusu olarak kalmistir. Bu ilmin konusunun belirginlestirilmesi yonundeki tutum ayniyla Ibn Sinâ’nin eserlerinde de gorulmektedir. Ancak seleflerinden farkli olarak o, mantigin konusunun lafizlarla iliskilendirilmesinden oldukca rahatsiz olmus ve onceki filozoflari bu hususta elestirmistir. Ibn Sinâ’ya gore cozum, mantigin konusu olan seyleri lafizlardan bagimsiz olarak ele almaktir ki “ikinci makuller” ogretisi, kendisinin “konusu itibariyle mantigi dilden soyutlama” dusuncesine guclu bir arguman teskil etmistir. Iste bu yazi Ibn Sinâ’nin bu ogretisini onceki filozoflara yonelik elestirisiyle birlikte yorumlamakta ve dil-mantik tartismasina bir cevap olarak degerlendirmektedir.

Ebû Bişr Mettâ’dan İbn Sînâ’ya Mantığın Konusu: Söz ve Lafızlar mı Yoksa İkinci Makul Anlamlar mı?