English (United Kingdom)

https://curated-unify.zendy.io/wp-json/zendy-region/v1/featured_content/oa?rat=en

https://curated-unify.zendy.io/wp-json/zendy-region/v1/highlighted_journal/

Global: Zendy Plus annual

Presents the access of premium content as premium feature

Premium Content

Presents the keyphrase highlighting as premium feature

Keyphrase Highlighting

Presents the summarisation as premium feature

Summarisation

Insights

Presents the pdf analysis as premium feature

PDF Analysis

Presents the zaia usage as premium feature

ZAIA

Global: Zendy Tools annual

Global: Zendy Free Plan

Global: Zendy Tools monthly

Global: Zendy Plus monthly

Medieval medicine in Serbia used to be the scientific medicine of that time. It included dermatology and venereology, which developed into an independent discipline in the second half of the 19th century. The most relevant sources for studying dermatology and venereology are Serbian medieval medical and therapeutic codices. The terms used in the manuscripts report about the diseases people in Serbia suffered from and were treated for in the Middle Ages. The following diseases were reported: scabies, leprosy, fungal scalp infections, as well as psoriasis, crusts (pyococcal ulcers), granulation, baldness, excessive body hair, leg wounds and old wounds, facial spots, unspecified skin diseases, urethritis and syphilis. Special attention was also given to cosmetics. Topical remedies were applied - various herbs, sulphur, mercury, tar, pyrethrum, plasters, ground glass, auripigment - in the form of a powder, liniment, ointment or plaster. Sažetak Dermatovenerologija kao samostalna disciplina u Srbiji stvara se tek u drugoj polovini XIX veka, tako da se njen rani razvoj proučava u okviru srednjovekovne medicine, koja je bila naučna medicina toga doba i predstavljala je sintezu vizantijske i zapadnoevropske nauke. Izvori za proučavanje srednjovekovne dermato-venerologije u Srbiji su naši medicinski i terapijski zbornici toga doba. Iz termina i opisa bolesti upotrebljenih u njima vidi se od čega su naši ljudi u srednjem veku bolovali i kako su se lečili. "Šuga" je prva bolest kože koja se pominje, a u lečenju se primenjivao sumpor, živina mast, katran sa sapunom, istucano staklo u ulju. Lepra je bila poznata od davnina, ali se kod nas nalazi tek u biografjama Nemanjića (XII), a često je prikazivana i na freskama srpskih manastira. Za lečenje gljivičnih obljenja kapilicijuma (ili psorijaza), savetuje se šišanje kose i biljni melemi; za kraste (piokokna oboljenja?) - sumpor; granulacije na ranama - specijalna smola u medu i sirćetu i emplastri; ćelavost - biljni preparati; dlakavost - auripimentum; ospe, oboljenja kože - biljni linimenti; lišaj (psorijaza, mikoza); rane na nozi - katran i emplastrum (Gilje!), stare rane - katran; siflis se pominje tek od XV veka, a nailazi se i na oboljenja s abnormalnim uretralnim sekretom (uretritisi). Negovana je kozmetika: za pege je davana limunska mast i živa, a za negu lica guščije salo sa susamovim uljem, brašno od boba. Protiv insekata (vaši, buve) pored određenih postupaka, davana je i živa. Kao što se vidi, terapija je bila lokalna, a upotrebljavani su biljni lekovi, ali i hemijske supstancije. Neki lekovi mogu naći svoj ekvivalenat i u današnje vreme.

serbian journal of dermatology and venereology/serbian journal of dermatology and venerology

History of Dermatology and Venereology in Serbia - Part I: Medieval Dermatovenereology / Istorija Dermatovenerologije U Srbiji - I Deo: Srednjovekovna Dermatovenerologija