English (United Kingdom)

https://curated-unify.zendy.io/wp-json/zendy-region/v1/featured_content/oa?rat=en

https://curated-unify.zendy.io/wp-json/zendy-region/v1/highlighted_journal/

Global: Zendy Plus annual

Presents the access of premium content as premium feature

Premium Content

Presents the keyphrase highlighting as premium feature

Keyphrase Highlighting

Presents the summarisation as premium feature

Summarisation

Insights

Presents the pdf analysis as premium feature

PDF Analysis

Presents the zaia usage as premium feature

ZAIA

Global: Zendy Tools annual

Global: Zendy Free Plan

Global: Zendy Tools monthly

Global: Zendy Plus monthly

Cechą dystynktywną społeczeństw późnej nowoczesności jest akcentowanie ryzyka (Beck 2004; Gałuszka 2008). O ile jednak dawniej miało ono wymiar zewnętrzny, o tyle współcześnie coraz bardziej przybiera formę wewnętrzną. I choć jego makrospołeczne formy generowane przez państwo, rząd, przemysł i naukę nie znikają, to coraz częstsze jest lokowanie jego źródeł w jednostce, co ukazuje dyskurs genetyczny (Siemińska 2008). Prywatyzacja ryzyka (Domaradzki 2012b) nie jest przy tym zjawiskiem nowym, lecz sięga 1974 r., gdy Marc Lalonde ogłosił raport zdrowia dla WHO, w którym akcentował rolę stylu życia w kształtowaniu zdrowia jednostek i podkreślał osobistą odpowiedzialność za zdrowie. Od tego czasu powszechnie uważa się, że ponieważ w przeciwieństwie do środowiska, genów i systemu opieki zdrowotnej styl życia jest jedyną sferą, na którą jednostka ma bezpośredni wpływ, to odpowiedzialność za poznanie, zarządzanie i niwelację ryzyka należy przypisać jednostce. W konsekwencji, kontrola ryzyka staje się dla wielu istotnym elementem projektu refleksyjnego „ja” (Giddens 2006). O ile więc wiek XX przyczynił się do ukonstytuowania zdrowia rozumianego jako podstawowe prawo człowieka, o tyle w dobie (bio)medykalizacji staje się ono obowiązkiem (Greco 1993; Lupton 1997; Rose 2008). Zwłaszcza, że rozwój medycy personalizowanej i nowe technologie genetyczne kreują obietnicę, że ryzyko da się oszacować, przeliczyć, przewidzieć i poddać kontroli. Wszystko to sprawia, że ugruntowana w socjologii medyny teza o medykalizacji społeczeństwa zostaje uzupełniona o komponent genetyczny,

„Homo geneticus” jako „zoon genetikon”. Prawo do niewiedzy a obowiązek wiedzy w dobie ryzyka genetycznego