English (United Kingdom)

https://curated-unify.zendy.io/wp-json/zendy-region/v1/featured_content/oa?rat=en

https://curated-unify.zendy.io/wp-json/zendy-region/v1/highlighted_journal/

Global: Zendy Plus annual

Presents the access of premium content as premium feature

Premium Content

Presents the keyphrase highlighting as premium feature

Keyphrase Highlighting

Presents the summarisation as premium feature

Summarisation

Insights

Presents the pdf analysis as premium feature

PDF Analysis

Presents the zaia usage as premium feature

ZAIA

Global: Zendy Tools annual

Global: Zendy Free Plan

Global: Zendy Tools monthly

Global: Zendy Plus monthly

W niniejszym tekście dowodzę, że analiza pragmatyczna ma charakter n a t u r a l n i e i n d u k c y j n y, a tradycyjne parametry analizy (deiksa, presupozycja, implikatura oraz akt mowy) dostarczają opisów, które wiążą się ze sobą w sposób (i) wzajemnie komplementarny, (ii) hierarchiczny, wykraczając tym samym poza wyjściowy poziom w y r a ż e n i a (poziom ‘mikro’) i nieuchronnie (a także niezwłocznie) zmierzając w kierunku makroanalizy t e k s t u / d y s k u r s u 1 – nieraz kosztem utraconych w ten sposób bądź też zignorowanych obserwacji poziomu mikro. Makropragmatyczna hierarchia, wynikająca z samoistnego łączenia się indywidualnych kategorii opisu na rzecz kategorii nadrzędnej (np. makroaktu mowy), ma charakter potencjalnie nieskończony i, co za tym idzie, nie zawsze doprecyzowany względem pola badawczego (określonej części lub całości danego tekstu/dyskursu), do którego miałaby się odnosić. Mamy więc do czynienia z sytuacją, w której dokładny opis na poziomie mikro jest de facto wykluczony przez ‘pęd’ analizy ‘w górę’, zaś opis na poziomie makro często nosi ryzyko względności. Przyczyną takiego stanu rzeczy jest, moim zdaniem, charakterystyka teorii aktów mowy, modelu, który od czasów Johna L. Austina i Johna R. Searle’a przyjęto za podstawowy aparat porządkujący analizy pragmatycznej. Jest to charakterystyka metodologicznie dwukierunkowa. Z jednej strony kompleksowy opis aktu mowy (tj. opis zbiorczy intencji, formy językowej, efektu perlokucyjnego) w sposób naturalny zawiera w sobie rozważania dotyczące pojęć podrzędnych, bardziej wymiernych pod względem formy językowej (np. deiksa) lub też

Od mitu do relatywizmu czyli mikro- i makroanaliza w metodologii badań pragmatycznych