English (United Kingdom)

https://curated-unify.zendy.io/wp-json/zendy-region/v1/featured_content/oa?rat=en

https://curated-unify.zendy.io/wp-json/zendy-region/v1/highlighted_journal/

Global: Zendy Plus annual

Presents the access of premium content as premium feature

Premium Content

Presents the keyphrase highlighting as premium feature

Keyphrase Highlighting

Presents the summarisation as premium feature

Summarisation

Insights

Presents the pdf analysis as premium feature

PDF Analysis

Presents the zaia usage as premium feature

ZAIA

Global: Zendy Tools annual

Global: Zendy Free Plan

Global: Zendy Tools monthly

Global: Zendy Plus monthly

Het ministerie-Kuyper trad in 1901 op met de in de troonrede vervatte verklaring dat 'Nederland als Christelijke mogendheid verplicht [is] in den Indischen archipel de rechtspositie der Inlandsche Christenen beter te regelen, aan de Christelijke zending op vasten voet steun te verleenen en geheel het Regeeringsbeleid te doordringen van het besef, dat Nederland tegenover de bevolking dezer gewesten een zedelijke roeping te vervullen [heeft]'. Deze visie was de weerspiegeling van wat in de kring der zending over het koloniale gezag, zijn roeping en zijn expansie werd gedacht. Er was toen nog geen sprake van een bewust Indonesisch nationalisme, noch ook van theologische critiek op de woordcombinatie 'Christelijke mogendheid'. De bekwaamste woordvoerder van de zending in die dagen, Dr. J. W. Gunning, heeft niet afgelaten een visie op de zending als een nationale taak te propageren. Immers bij het loslaten van het stelsel van exploitatie en het vervullen van een zedelijke roeping tegenover de bevolking kwam de regering steeds meer op een terrein dat de zending ook als het hare zag: niet slechts het prediken van het Evangelie, maar ook de vernieuwing der maatschappij behoorde in een brede visie op de zending tot haar taak. Het is in het licht van het zoeven gezegde begrijpelijk dat zendelingen op vele plaatsen bij de bevolking die zij kenden en wier taal zij spraken, gepleit hebben voor onderwerping aan het Nederlands gezag en dat zij leger en binnenlands bestuur geholpen hebben bij het leggen van contacten met de bevolking: ik noem als voorbeelden de Bataklanden, de Zuideren Oosterafdeling van Borneo, Halmahera en Poso. Ja zelfs heeft het hoofdbestuur der Utrechtse Zendingsvereniging herhaaldelijk aangedrongen op vestiging van direct bestuur op Nieuw-Guinea; zijn wens werd in 1898 vervuld. Dit zendingsbestuur stond hierin niet alleen: ook in het buitenland, o.a. in de Pacific en in Malawi (het vroegere Nyassaland) zijn voorbeelden te vinden van aandrang der zending, terwille van de bevolking, op vestiging van koloniaal bestuur.

Enkele opmerkingen over de houding der zending tegenover de expansie van het Nederlands gezag