English (United Kingdom)

https://curated-unify.zendy.io/wp-json/zendy-region/v1/featured_content/oa?rat=en

https://curated-unify.zendy.io/wp-json/zendy-region/v1/highlighted_journal/

Global: Zendy Plus annual

Presents the access of premium content as premium feature

Premium Content

Presents the keyphrase highlighting as premium feature

Keyphrase Highlighting

Presents the summarisation as premium feature

Summarisation

Insights

Presents the pdf analysis as premium feature

PDF Analysis

Presents the zaia usage as premium feature

ZAIA

Global: Zendy Tools annual

Global: Zendy Free Plan

Global: Zendy Tools monthly

Global: Zendy Plus monthly

Celem artykułu jest zbadanie logiki samotności, rysującej się w twórczości Ewy Lipskiej, poprzez interpretację trzech wierszy tytularnie podejmujących problem „samotności”. Autor, analizując sposób użycia przez poetkę terminu „samotność”, dochodzi do wniosku, że jest on nazwą na dążenie podmiotowości do wydobycia się ze zdezindywidualizowanej ogólności ku autentycznej i jednostkowej egzystencji. Ta droga metafizycznej dedukcji dokonuje się poprzez wstąpienie w sferę pisma i przekroczenie jej w geście samonihilacji. Punktem dojścia rozważań, wykorzystujących m.in. Nietzschańskie pojęcie das Selbst oraz konceptualizację doświadczenia wolności Jana Patočki, jest stwierdzenie, iż „samotność” Lipskiej jest projektem autodekonstrukcyjnej „samości” ­– podmiotu „niepewnego siebie”, nieustannie budującego i destruującego własne tożsamościowe „ja”.

Ewy Lipskiej kłopot z samotnością. Od ogółu do szczegółu, czyli dedukowanie ja