English (United Kingdom)

https://curated-unify.zendy.io/wp-json/zendy-region/v1/featured_content/oa?rat=en

https://curated-unify.zendy.io/wp-json/zendy-region/v1/highlighted_journal/

Global: Zendy Plus annual

Presents the access of premium content as premium feature

Premium Content

Presents the keyphrase highlighting as premium feature

Keyphrase Highlighting

Presents the summarisation as premium feature

Summarisation

Insights

Presents the pdf analysis as premium feature

PDF Analysis

Presents the zaia usage as premium feature

ZAIA

Global: Zendy Tools annual

Global: Zendy Free Plan

Global: Zendy Tools monthly

Global: Zendy Plus monthly

Hierdie artikel is ŉ poging om Van Wyk Louw se werk postkoloniaal te lees, gefokus op sy opvattings oor suiwerheid en hibriditeit in kultuur en kulturele interaksie. Ek skets eers die huidige situasie in Suid-Afrika en argumenteer dan dat die opvattings van Edouard Glissant oor kreolisering en relasionaliteit ŉ nuwe perspektief op hierdie saak kan bied. Ek ontleed Louw se vroee en latere opvattings oor volk, kultuur en kulturele interaksie in sy opstelle voordat ek sy digterlike praktyk in sy laaste twee bundels, Nuwe verse (1954) en Tristia (1962), ondersoek. Alhoewel Louw die klem aanvanklik plaas op die volk en die letterkunde as hoogste uiting van die volk, stel hy in sy latere opstelle ŉ meer genuanseerde opvatting van kulturele interaksie en sinkretisme. In Nuwe verse ontwyk Louw die negatiewe implikasies van kolonialisme, en in Tristia in groot mate ook, hoewel hy die Europese tradisie in laasgenoemde bundel sterk ironiseer en kreoliseer. In hierdie kreolisering en in die uitreik na iets anders le inderdaad kieme van ŉ oper, transnasionale manier van dink oor letterkundes en kulture.

Kreolisering en heling in Nuwe verse en Tristia van Van Wyk Louw