English (United Kingdom)

https://curated-unify.zendy.io/wp-json/zendy-region/v1/featured_content/oa?rat=en

https://curated-unify.zendy.io/wp-json/zendy-region/v1/highlighted_journal/

Global: Zendy Plus annual

Presents the access of premium content as premium feature

Premium Content

Presents the keyphrase highlighting as premium feature

Keyphrase Highlighting

Presents the summarisation as premium feature

Summarisation

Insights

Presents the pdf analysis as premium feature

PDF Analysis

Presents the zaia usage as premium feature

ZAIA

Global: Zendy Tools annual

Global: Zendy Free Plan

Global: Zendy Tools monthly

Global: Zendy Plus monthly

W jednej z najstarszych znanych drukowanych ruskich nauk dotyczących sakramentów (Wilno ok. 1617/1618), w dziele o pokucie czytamy, że grzechy główne to te, z których niczym z „korzenia” wyrastają pozostałe przewinienia: „А и(ж) з гр+ховъ седми помененыхъ, яко з тыхъ которые суть головными на(з)ваные, вси иные гр+хи, такъ власне яко о(т) корени в+тв̈ıе походя(т)” [Наука, 54]1. W podobny sposób definiowały grzech główny – przyczynę pobudzającą do rozmaitych wykroczeń, katolickie (w tym także bazyliańskie) [Derdziuk 1996, 155]2 oraz prawosławne źródła. XVII w. moraliści wskazywali nieumiarkowanie w jedzeniu i piciu jako źródło wielu groźnych dla duszy grzechów. Innocenty Gizel określał te grzechy „owocami, a autor Nauki o sakramencie pokuty – „córkami obżarstwa”. Stosując różne wersje językowe wskazywali następujące pochodne omawianego grzechu: przytępienie umysłowe (притупл н̈ı рузума, помраченi

O grzechu pijaństwa w ruskich naukach dla kapłanów (metropolia kijowska od XI do pocz. XVIII w.)