English (United Kingdom)

https://curated-unify.zendy.io/wp-json/zendy-region/v1/featured_content/oa?rat=en

https://curated-unify.zendy.io/wp-json/zendy-region/v1/highlighted_journal/

Global: Zendy Plus annual

Presents the access of premium content as premium feature

Premium Content

Presents the keyphrase highlighting as premium feature

Keyphrase Highlighting

Presents the summarisation as premium feature

Summarisation

Insights

Presents the pdf analysis as premium feature

PDF Analysis

Presents the zaia usage as premium feature

ZAIA

Global: Zendy Tools annual

Global: Zendy Free Plan

Global: Zendy Tools monthly

Global: Zendy Plus monthly

W dniach od 7 do 22 czerwca 1917 r. toczyły się obrady I Ogólnego Zjazdu Wojskowych Polaków w Piotrogrodzie. Z przebiegu tych obrad wynikało, że dalsza działalność założonych w armii rosyjskiej związków wojskowych Polaków nie będzie łatwa. Przypuszczenia takie zaczęły się pojawiać już w początkowej fazie obrad piotrogrodzkiego zjazdu, gdy wypowiadali się zaproszeni przedstawiciele różnych polskich organizacji oraz tych ugrupowań politycznych, które były zajadłymi przeciwnikami Stronnictwa Demokratyczno-Narodowego. Takie niepokojące przypuszczenia ukształtowały się zaś jako uzasadnione przewidywania, ponieważ tok obrad został zakłócony rozłamem i powołaniem dwóch centralnych organów wojskowych. Chodzi mianowicie o Naczelny Polski Komitet Wojskowy, który miał się zająć zwłaszcza formowaniem polskiego wojska w Rosji oraz tak zwany Komitet Główny Związków Wojskowych Polaków (lewicy), zdominowany ideowo przez garstkę polskich bolszewików, a wspierany przez politycznych frajerów, tak zaślepionych polityczną nienawiścią wobec Narodowej Demokracji, że stali się wspólnikami polskich bolszewików i działali wbrew polskiej racji stanu1. Istotną przeszkodę w dalszej działalności związków wojskowych Polaków oraz w akcji mającej na celu formowanie polskiego wojska w Rosji odegrało również nieprzyjazne stanowisko rosyjskiego Rządu Tymczasowego. Takie stanowisko zajmował zwłaszcza Aleksander Kiereński, który przez kilka miesięcy był premierem oraz naczelnym wodzem armii rosyjskiej i nie chciał zalegalizować Naczelnego Polskiego Komitetu Wojskowego. Był inspirowany przez tak wpływowych polskich działaczy politycznych, jak lewicowiec Aleksander Więckowski, a nawet Aleksander Lednicki, który był prezesem Komisji Likwidacyjnej do Spraw Królestwa Polskiego. Główna część tych przeciwników polskiego wojska w Rosji, którzy nie byli komunistami, swoje negatywne stanowisko deklarowała oficjalnie jako lojalność

Rozmowy interwencyjne z władzami bolszewickimi w obronie Związków Wojskowych Polaków i polskich formacji wojskowych. 3–12 stycznia 1918 r.