English (United Kingdom)

https://curated-unify.zendy.io/wp-json/zendy-region/v1/featured_content/oa?rat=en

https://curated-unify.zendy.io/wp-json/zendy-region/v1/highlighted_journal/

Global: Zendy Plus annual

Presents the access of premium content as premium feature

Premium Content

Presents the keyphrase highlighting as premium feature

Keyphrase Highlighting

Presents the summarisation as premium feature

Summarisation

Insights

Presents the pdf analysis as premium feature

PDF Analysis

Presents the zaia usage as premium feature

ZAIA

Global: Zendy Tools annual

Global: Zendy Free Plan

Global: Zendy Tools monthly

Global: Zendy Plus monthly

Wśród tylu tak filozoficznie brzmiących, nawiązujących do antyku lub względnie poważnych i nienacechowanych tytułów wierszy ze Struny światła, debiutanckiego tomiku Zbigniewa Herberta, tytuł Mama 1 wyróżnia się z uwagi na swój pieszczotliwy charakter. Wyróżnia się zresztą w ten sposób nie tylko w ich kontekście, ale też na tle innych utworów, których tematykę moglibyśmy określić jako rodzinną (obok innych, takich jak np. Dom czy Białe oczy). Już na „pierwszy rzut oka” łatwo zauważyć różnicę – poeta dla przykładu niemal nigdy nie pisze o „tacie”, ale raczej o ojcu. Dlatego też jeden z wierszy poprzedzających Mamę tytułuje właśnie Mój ojciec. Więcej, tytuł omawianego utworu sugeruje treść skrajnie inną od tej, do której mógł przyzwyczaić swoich czytelników Herbert. Przecież już w 1956 r., po wydaniu Struny światła, jego twórczość była nazywana „poezją intelektualną” 2, niewiele później, bo w 1957 – „liryką par excellence filozoficzną” 3, Kazimierz Wyka widział zaś w tym tomiku „jakiś neokatastrofizm, pomieszany z elementami stoicyzującego klasycyzmu” 4 oraz obraz „sprzeczności i konfiguracji polskiego patriotyzmu” 5. Nowsze opracowania mówią z kolei

„Myślałem: nigdy się nie zmieni” – konflikt oczekiwań w Mamie Zbigniewa Herberta