English (United Kingdom)

https://curated-unify.zendy.io/wp-json/zendy-region/v1/featured_content/oa?rat=en

https://curated-unify.zendy.io/wp-json/zendy-region/v1/highlighted_journal/

Global: Zendy Plus annual

Presents the access of premium content as premium feature

Premium Content

Presents the keyphrase highlighting as premium feature

Keyphrase Highlighting

Presents the summarisation as premium feature

Summarisation

Insights

Presents the pdf analysis as premium feature

PDF Analysis

Presents the zaia usage as premium feature

ZAIA

Global: Zendy Tools annual

Global: Zendy Free Plan

Global: Zendy Tools monthly

Global: Zendy Plus monthly

Soborowa nauka o diakonacie stalym od IV do XVI wieku Posluga diakonatu stalego przedstawiona jest juz w niektorych tekstach Nowego Testamentu. Byla ona niezwykle wazna dla zycia wspolnot chrześcijanskich, zwlaszcza w Kościele starozytnym. W średniowieczu przezywala gleboki kryzys. Wtedy to diakonat zaniknąl jako stala posluga, stając sie jedynie „krokiem”, „stopniem” prowadzącym do kaplanstwa, polączonym z liturgicznymi i administracyjnymi zadaniami pelnionymi przez diakonow z polecenia biskupa. Sobory odbywające sie w Kościele zarowno na Zachodzie, jak i na Wschodzie od IV do XVI wieku wydaly szereg dyspozycji dotyczących statusu osobistego i funkcjonalnego diakonow. Soborowe dekrety i kanony dotyczyly w szczegolności tozsamości prawnej i teologicznej diakonow, ich sakramentalnych prerogatyw, wykonywanych zajec, funkcji liturgicznych, celibatu, dolnej granicy wieku dopuszczenia do świecen, sposobu ubierania sie i zachowania. Szczegolną uwage poświecily dzialalności charytatywnej diakonow jako najbardziej ich charakterystycznej poslugi. Postanowienia soborowe byly czesto reakcją na naduzycia, ktore zdarzaly sie w zyciu Kościola.

Le disposizioni riguardanti il diaconato permanente dei concili dal IV al. XVI secolo