Wpływ wysiłkowego nietrzymania moczu stopnia I na aktywność ruchową kobiet w zależności od stanu odżywienia określonego za pomocą wskaźnika masy ciała

Wstęp: Wysiłkowe nietrzymanie moczu (WNM) i otyłość są problemami uznanymi przez Światową Organizację Zdrowia (World Health Organization – WHO) za choroby społeczne. Według International Continence Society 10–40% kobiet ma kłopoty z nietrzymaniem moczu (NM). Nadwaga i otyłość stanowią jeden z największych problemów zdrowotnych kobiet w okresie okołomenopauzalnym. Celem przeprowadzonych badań była analiza wpływu WNM na aktywność ruchową (AR) kobiet w zależności od masy ciała.Materiał i metody: W badaniu wzięły udział 54 kobiety w wieku 41–67 lat z WNM. Wykonano pomiary antropometryczne. Aktywność ruchowa została zbadana za pomocą kwestionariuszy autorskich. Istotność statystyczną obliczono w programie Statistica 12 testami normalności rozkładu, współczynnika korelacji oraz testami nieparametrycznymi i post-hoc.Wyniki: Średnia wieku badanych wynosiła 55 ±7 lat. Wskaźnik masy ciała (Body Mass Index – BMI) u badanych kształtował się następująco: w normie (N1) – 11 (20,4%), z nadwagą (N2) – 33 (59,2%), otyłość (N3) – 11 (20,4%); 94% (51 osób) stanowiły pacjentki o budowie ciała androidalnej, 6% (3 osoby) o gynoidalnej. Aktywność ruchową przed pojawieniem się problemów z WNM pacjentki oceniały jako tryb życia: siedzący – 12 (22,2%), aktywny – 23 (42,6%), mieszany – 19 (35,2%). Na pytanie dotyczące wpływu pojawienia się problemów z WNM na AR pacjentki odpowiadały: trochę – 13 (24,1%), umiarkowanie – 14 (25,9%), bardzo – 27 (50%). Nie wykazano różnic istotnych statystycznie w grupach N1, N2, N3 pod względem wpływu WNM na AR.Wnioski: Największą uciążliwość WNM wpływającą na AR odczuwały pacjentki z nadwagą. Nie została jednak wykazana istotna zależność w tym zakresie. W badanej grupie chorych przeważający był androidalny typ budowy ciała oceniany za pomocą wskaźnika WHR