Podmiotowość i tożsamość a poczucie sensu i jakości życia młodzieży z niepełnosprawnością

Współczesna młodzież z niepełnosprawnością mimo świadomości własnych praw i potrzeb nadal zmaga się z wieloma barierami i ograniczeniami. Dylematy wynikające z dorosłości oraz samej niepełnosprawności u młodzieży z niepełnosprawnością rodzą wiele pytań o sens czy bezsens własnej egzystencji, o podmiotowość czy przedmiotowość osobową, ale i o sens zdarzeń, sytuacji, potrzeb. Młodzież z niepełnosprawnością stawia również pytania o własną tożsamość i jakość życia w sytuacji wchodzenia w dorosłość z problemem niepełnosprawności. W interdyscyplinarnym ujęciu tego zagadnienia koncepcja człowieka-podmiotu potwierdza przyjęcie podmiotu jako osoby, która spełnia się w realizacji osobistych zadań, jest pełna indywidualizmu, dąży do samorealizacji, może być podstawą do uzasadnienia paradygmatu zmian u młodych osób z niepełnosprawnością oraz może być próbą formułowania własnej, osobowej tożsamości. Młode osoby z niepełnosprawnością nie różnią się od swoich rówieśników w zakresie aspiracji i celów życiowych, jednak w sytuacji młodych osób z niepełnosprawnością można mówić o trudnym wkraczaniu w dorosłość. Prowadzone badania naukowe potwierdzają, że u młodych osób z niepełnosprawnością nadal występują problemy w zrozumieniu własnej tożsamości. Wyniki badań potwierdzają niskie poczucie przynależności społecznej i integracji młodych osób z niepełnosprawnością intelektualną w stopniu lekkim, dość niski poziom poczucia jakości własnego życia, niewielką świadomość własnej niezależności oraz możliwości podejmowania decyzji.